Palatynat Reński
Palatynat Reński, znany również jako Elektorat Palatynatu, istniał od średniowiecza do 1777 roku jako państwo Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Obecnie jego tereny znajdują się w niemieckim kraju związkowym Nadrenia-Palatynat oraz częściowo w Badenii-Wirtembergii.
Historia
Od XI wieku Palatynat był rządzony przez palatynów reńskich. W 1288 roku Heidelberg stał się stolicą regionu. Złota Bulla Karola IV z 1356 roku wprowadziła Palatynat do grona elektorów Rzeszy.
W XVI wieku luteranizm zyskał popularność w regionie, a od 1559 roku dominowali kalwiniści. W 1619 roku Fryderyk V przyjął tron Czech, jednak po przegranej bitwie na Białej Górze Palatynat znalazł się pod okupacją Hiszpanii i Bawarii.
W 1685 roku zmarł bezpotomnie elektor Karol II Wittelsbach, co doprowadziło do przejęcia władzy przez Filip Wilhelma z katolickiej linii Pfalz-Neuburg. Mimo obaw mieszkańców, Filip Wilhelm obiecał tolerancję religijną, co pomogło uniknąć większych konfliktów. Problemy zaczęły się jednak z roszczeniami jego siostry Elżbiety Charlotty, co doprowadziło do wojny palatynackiej, niszczącej kraj.
W 1742 roku Karol Teodor Pfalz-Sulzbach odziedziczył Palatynat, a w 1777 roku połączył go z Bawarią. Rewolucja francuska w 1795 roku doprowadziła do aneksji zachodniej części przez Francję, a wschodniej przez Badenie. Po kongresie wiedeńskim Palatynat stał się częścią Królestwa Bawarii.
Po I wojnie światowej region był okupowany przez Francję w latach 1919–1930, a po II wojnie światowej znalazł się w francuskiej strefie okupacyjnej.
Władcy Palatynatu Reńskiego
- Palatyni reńscy od XI wieku
- Fryderyk V (1619-1620)
- Karol II Wittelsbach (do 1685)
- Filip Wilhelm (od 1685)
- Karol Teodor Pfalz-Sulzbach (od 1742)
