„`html
Pałac Pod Blachą
Pałac Pod Blachą, znany również jako pałac Lubomirskich, to późnobarokowy budynek usytuowany u podnóża Zamku Królewskiego w Warszawie. Jego historia sięga 1651 roku, kiedy to rozpoczęto budowę jednopiętrowej kamienicy.
Historia
W trakcie swojego istnienia pałac przeszedł szereg zmian. Budynek został odbudowany po zniszczeniach w 1657 roku, a w latach 1698–1701 przekształcony na pałac przez Jerzego Dominika Lubomirskiego. W latach 1720–1730 Jakub Fontana wprowadził styl późnobarokowy, dodając dwa boczne skrzydła i pokrywając dach blachą, co dało początek jego nazwie.
W 1776 roku pałac zakupiony przez Stanisława Augusta Poniatowskiego służył jako mieszkanie dla dworzan, a od 1798 roku stał się jednym z najważniejszych salonów Warszawy. Po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego w 1813 roku pałac przeszedł w ręce Marii Teresy z Poniatowskich Tyszkiewiczowej, a następnie carowi Aleksandrowi I.
W okresie 1926–1939 w pałacu znajdowały się biura Kancelarii Prezydenta. Został zniszczony podczas II wojny światowej, a odbudowa miała miejsce w latach 1948–1949 według projektu Stanisława Barana. W latach 1951–1988 był siedzibą naczelnego architekta m.st. Warszawy, a w 1988 roku został przekazany Zamkowi Królewskiemu.
Opis
Pałac ma dwie kondygnacje od strony zamku oraz cztery od skarpy wiślanej. Jego dachy są płaskie, a budynek mógł być wykorzystywany do przechowywania wina.
Galeria
- Pałac w czasie budowy mostu Śląsko-Dąbrowskiego
- Pokój Sypialny
- Wystawa kobierców Fundacji Teresy Sahakian
- Piwnica – Loża Masońska z rzeźbami
Linki zewnętrzne
- Historia i opis pałacu na stronie Zamku Królewskiego w Warszawie
- Pałac Pod Blachą na portalu warszawa1939.pl
- Archiwalne widoki pałacu w bibliotece Polona
„`
