Pafawag 3B/4B
Elektryczne zespoły trakcyjne Pafawag 3B/4B (seria EW55) to normalnotorowe, trójwagonowe jednostki wyprodukowane w latach 1958–1962 przez Pafawag we Wrocławiu. Wyprodukowano 72 sztuki, które początkowo skierowano do Katowic i Warszawy. Eksploatację zakończono w 1995 roku.
Geneza i produkcja
W 1952 roku, w odpowiedzi na niedobór pojazdów podmiejskich, rozpoczęto prace nad nowym elektrycznym zespołem trakcyjnym. Ostateczne założenia projektowe opracowano w 1956 roku. Prototyp jednostki ukończono w styczniu 1959, a produkcję zakończono w 1962. Po zakończeniu produkcji Pafawag rozpoczął wytwarzanie jednostek niskoperonowych EN57.
Konstrukcja
Elektryczne zespoły trakcyjne składały się z trzech wagonów: dwóch rozrządczych i jednego silnikowego. Wagony były połączone krótkim sprzęgiem, a na obu końcach znajdowały się sprzęgi samoczynne umożliwiające łączenie zespołów. Ostoje wagonów wykonano z profili walcowanych i tłoczonych, a konstrukcja była spawana.
Wnętrze i przestrzeń pasażerska
Każdy wagon miał cztery przedziały z centralnym przejściem, a skrajne przedziały wagonów rozrządczych były przeznaczone dla kierownika pociągu. Siedzenia były twarde, a grzejniki elektryczne znajdowały się pod ławkami. Oświetlenie wnętrza stanowiły świetlówki jarzeniowe.
Podwozie
Wagony skrajne opierały się na dwóch wózkach tocznych, natomiast wagon silnikowy na dwóch wózkach napędnych. Wózki były wyposażone w amortyzatory hydrauliczne i resory piórowe. Zasilanie elektryczne zapewniał prąd stały o napięciu 3000 V, który odbierano za pomocą odbieraków prądu.
Eksploatacja
Początkowo oznaczone serią E55, później EW55, jednostki były użytkowane głównie w Warszawie i Katowicach. W latach 90. rozpoczęto ich skreślanie z inwentarza, a ostatnia jednostka zakończyła eksploatację w 1995 roku. Muzealne egzemplarze, które miały pozostać, zostały ostatecznie zezłomowane w 1999 roku.
