Pafawag 1B/2B (EW53)
Pafawag 1B/2B, znane również jako EW53, to elektryczne zespoły trakcyjne produkowane w latach 1954–1956 przez zakład Pafawag we Wrocławiu. Wyprodukowano 20 sztuk, które były eksploatowane w Warszawskim Węźle Kolejowym do 1985 roku. Żaden z egzemplarzy nie zachował się do celów muzealnych.
Geneza i produkcja
Po II wojnie światowej w Warszawie odbudowano trzy zelektryfikowane linie podmiejskie oraz zelektryfikowano dwa nowe odcinki. Z powodu braku odpowiedniego taboru, podjęto decyzję o budowie nowych jednostek, w tym Pafawag 1B/2B. Projekt powstał w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Taboru Kolejowego, a budowę pierwszego egzemplarza rozpoczęto w 1952 roku. Produkcję wznowiono w 1954 roku, a ostatni egzemplarz zakończono w 1956 roku.
Konstrukcja
- Nadwozie: Zespół składał się z trzech wagonów: dwóch rozrządczych i jednego silnikowego. Wagony były ze sobą połączone sprzęgami krótkimi i przystosowane do jazdy w ukrotnieniu.
- Wnętrze: Zwiększona liczba drzwi wejściowych oraz nowoczesne wykończenie wnętrza z ławkami typu 2+2, co poprawiło komfort pasażerów.
- Podwozie: Każdy wagon miał dwa dwuosiowe wózki z belką bujakową. Koła napędne miały średnicę 1000 mm, a toczne 940 mm.
Układ napędowy i hamulcowy
W wagonie silnikowym znajdowały się cztery silniki trakcyjne PK601 o łącznej mocy 432 kW. Pojazdy wyposażono w pneumatyczny i elektropneumatyczny system hamulcowy Westinghouse’a, co zapewniało efektywne hamowanie w zależności od obciążenia.
Eksploatacja
Jednostki EW53 były użytkowane głównie w ruchu podmiejskim w Warszawie. W 1982 roku w eksploatacji znajdowało się 19 jednostek, jednak w 1985 roku wszystkie zostały wycofane. Większość z nich została zezłomowana, a niektóre pudła wagonów służyły jako magazyny.
Pafawag 1B/2B to przykład znaczącego postępu w polskim przemyśle kolejowym, będący odpowiedzią na potrzeby komunikacyjne po wojnie. Mimo że nie zachowały się żadne egzemplarze, ich historia pozostaje ważnym elementem polskiej kolei elektrycznej.
