Otto Magnus von Stackelberg
Otto Magnus von Stackelberg (1736-1800) był rosyjskim dyplomatą, który pełnił funkcję posła w Madrycie w latach 1767–1771 oraz posła nadzwyczajnego i ministra pełnomocnego w Rzeczypospolitej w latach 1772–1790. W 1775 roku został ambasadorem rosyjskim w Polsce. Jego synem był dyplomata Gustav von Stackelberg (1776-1850).
Przedstawiciel dyplomatyczny w Polsce (1772-1790)
Stackelberg odegrał kluczową rolę w ratyfikacji I rozbioru Polski na Sejmie Rozbiorowym (1773-1775) oraz został kawalerem Orderu Świętego Stanisława. Po wprowadzeniu gwarancji ustrojowych w 1775 roku, stał się jednym z głównych doradców króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jego wpływ na politykę Rzeczypospolitej obejmował:
- kontrolę nad nominacjami urzędniczymi;
- zatwierdzanie decyzji króla;
- wpływ na przyznawanie orderów, w tym Orła Białego.
W 1780 roku, współpracując z nuncjuszem apostolskim Janem Andrzejem Archettim, doprowadził do zablokowania projektu kodyfikacji prawa w Kodeksie Zamoyskiego. Od 1783 był członkiem polskiej loży masońskiej Bouclier du Nord. Zakończył swoją karierę dyplomatyczną w Szwecji (1791-1793) po odwołaniu za nieskuteczne przeciwdziałanie reformom Sejmu Czteroletniego.
Ambasador w Szwecji (1791-1793)
W 1792 roku Stackelberg, wraz z ambasadorem Hiszpanii, zaproponował przeniesienie rozmów na temat koalicji przeciwko rewolucjonistom francuskim do Sztokholmu, uznając króla Gustawa III za kluczowego lidera tego projektu.
Bibliografia
- Zbigniew Anusik: Dyplomacja szwedzka wobec kryzysu monarchii we Francji w latach 1787-1792. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 2000.
Linki zewnętrzne
- Ształkelberg, Otto Magnus w rosyjskich Wikiźródłach.
