|wysokość = 180
|rok = 30.06.2016
|liczba ludności = 1993
|gęstość zaludnienia = 114,3
|strefa numeracyjna = 15
|kod pocztowy = 28-221
|tablice rejestracyjne = TSZ
|kod mapy = Osiek (gmina w województwie świętokrzyskim)
|współrzędne = 50°31′12″N 21°26′34″E
|TERYT = 2612044
|SIMC = 0802202
|hasło promocyjne =
|adres urzędu miasta = Rynek 1
28-221 Osiek
|commons = Category:Osiek, Świętokrzyskie Voivodeship
|wikinews =
|wikicytaty =
|wikisłownik =
|www = http://gmina-osiek.pl
|bip = http://www.bip.osiek.iap.pl
}}
Osiek – miasto w woj. świętokrzyskim, w powiecie staszowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Osiek. Osiek posiadał prawa miejskie w latach 1430–1869 i ponownie od 1994. Leży przy drodze krajowej nr 79 oraz wojewódzkiej nr 765.
Osiek uzyskał lokację miejską w 1363 roku, zdegradowany w 1869 roku, ponowne nadanie praw miejskich w 1994 roku. Miasto położone w starostwie sandomierskim w 1629 roku.
Miejscowość jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii św. Stanisława.
Znajduje się tu jedyna w Polsce czynna otworowa kopalnia siarki Osiek. Miasto posiada szkołę podstawową, gimnazjum i liceum.
Przez miasto przechodzi zielony szlak turystyczny z Chańczy do Pielaszowa.
Nazwa
Nazwa Osiek oznacza w języku staropolskim zasiekę, czyli leśne umocnienie lub warownię w lesie utworzoną z nagromadzonych i zespojonych ze sobą zsieczonych, czyli ściętych pni drzewnych, której zadaniem była ochrona leśnego osiedla lub wyznaczonej granicy. Termin stosowany w średniowieczu, notowany od XIII wieku. Słowo osiek oznaczało zarówno przesiekę, zasiekę, jak również umocnienie obronne wznoszone ze ściętych drzew. Taki wywód podają: Słownik staropolski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego oraz słowniki Nazwy miejscowe Polski i „Nazwy miast Polski” pod red. Kazimierza Rymuta.
Historia
Najstarsze wzmianki datują miejscowość na czasy Bolesława Chrobrego. W XIII wieku wzmiankowana jako Ossek (1253). W tym czasie jest grodem książęcym i osadą targową. Osiek znajdował się w korzystnym położeniu – na szlaku królewskim z Krakowa do Sandomierza i Lublina, i dalej na Litwę. W 1280 podczas bitwy pod Goźlicami połączone sojusznicze siły rusko-tatarskie dokonały złupienia miasta i uprowadzenia wielu tutejszych mieszkańców.
.
|autor =
|źródło = Joannis Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, tomus II.
}}
Według zapisków Joannisa Długosza ówczesny gród Osiek leżał w pobliżu Koprzywnicy, posiadał drewniany kościół parafialny, którym zarządzał Paweł Szmytowski, duchowny herbu Ostoja. Ów kościół był własnością państwową, należną do każdorazowego władcy Polski, a oddany został pod opiekę opactwa benedyktyńskiego na Łysej Górze (Świętego Krzyża) wraz z grodem. Jednocześnie zobowiązano się (opat owego klasztoru razem z Bolesławem V Wstydliwym nadał takie prawo), że z tego tytułu odprowadzane będzie do 5 grzywien srebra, z zamiennością od żup soli z Bochni; które będą przekazywane naprzemiennie. Jednak oprotestowywano to postanowienie. Sąd określił, że stopniowo będzie się równać do tej kwoty. Ostatecznie Władysław II Jagiełło orzekł, że owe 5 grzywien w równej wielkość będzie przekazywanych do kasy państwa, czy to z Bochni, czy z Osieka według oszacowania im właściwego. W odniesieniu do grodu Osiek określono, że są tam łany mieszczańskie, posiadłości podmiejskie i inne parcele gruntowe w całości królewskie i z nich wszystkich odprowadza się dziesięcinę snopową na rzecz kościoła parafialnego (położonego w sąsiedztwie obecnego cmentarza) i plebana z Osieka (nie określono tej kwoty wartościowo); z wyłączeniem przedpola Osieczko, ze względu na jego wiejski charakter. Dziesięcinę (tu: prawo do dziesięciny) na rzecz opactwa benedyktyńskiego (dosłownie: Świętego Krzyża Łysej Góry) należne było jako protektora parafii; konopianej zaś dziesięciny nie rozłączono od pól mieszczańskich, czy też przedmieść, ze wszystkich razem starym zwyczajem pobór przekazywano. Wspomniany kościół, posiadał staw/jezioro Osieczko, zwolnione z kościelnych danin pieniężnych, a położone w pobliżu Osieckigo grodu (dosłownie: pomiędzy Osiekiem a Długołęką). Kościół miał też spory las na równi owego stawu/jeziora, którego ostatki sięgały, aż po Łążek, w pasie szerokości wioski Zawidza z jednej strony, a Długołęką z drugiej – nazywano go borem Czyoszny lub Przewłoka. Ponadto posiadał kilkanaście łąk (porozrzucanych), np. 5 w kierunku pogranicza owego boru, a w jego samym środku 6, ich ostatek sięgał, aż po Łążek. Nadto miał kilkanaście pól na własność (tworząc w sumie małą posiadłość ziemską), np. wraz z obszerną łąką, w pobliżu drogi Socalyecz, która prowadziła do Koprzywnicy; kolejne w pobliżu rzeki Wisły, poza jeziorem Kąpaniec (obecne pobliże Lipnika) obszerności około 1200 m; następne o wielkości 400 m, wraz z łąką za strumieniem/ptokiem Brzesznycza, a znajdujące się w środku między łąką Piotra Poddambni z jednej strony, a Procopii ówczesnymi mieszczanami osieckimi (tj. ich częścią) z drugiej; a w pobliżu ówczesnej plebanii w Osieku (sąsiedztwo obecnego cmentarza) kolejne parcele gruntowe. Jednocześnie miał kamieniołom, z górki z tyłu przy parkanie zamku, aż do drogi, która prowadziła do Połańca. W końcu Paweł Szmytowski ówczesny ksiądz był inicjatorem, aby przy końcu obu tych pól założyć 2 stawy rybne (sadzawki), które były jego uposażeniem w probostwie. We wsi królewskiej Pliskowola (królewszczyźnie) miał 2 łany, najmniej w ¼ ich części, tj. albo porzucone grunty rolne albo dzierżawione w pańszczyźnie. Poza tym, to co w borze, a co pośrednio wśród wiosek Strzegom a Pliskowola (a pomiędzy nimi leżące), nazwane Ploza, a gdzieniegdzie zwane Samyn. Dokładnie od kościoła w Osieku współzależne, w tym głównie jego księdza, który to posiadał prawo do poboru odpowiedniej dziesięciny i czynszu z nich. (…) Ponadto o starożytności jego fundacji świadczy szczegół podany przez Długosza, iż mieszczanie z Bochni obowiązani byli dawać 12 grzywien temuż kościołowi co rok na św. Marcina, oprotestowali jednak tę decyzję i później zwolnieni zostali z tej opłaty przez któregoś z ówczesnych królów Polski. Jednak Paweł Smylowski pleban, prawdopodobny fundator kościoła, który za czasów Długosza, zwracał się do Rzymu dla odzyskania tej opłaty, a król Kazimierz III Wielki przeszkodził mu w tych staraniach; uznając zapewne, że według rejestrów/spisów/kronik wcześniejszych zostali oni wykreśleni z takiej darowizny na rzecz kościoła z Osieka.
|autor =
|źródło = Joannis Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis, tomus I.
}}
Z kolei według tomu I, nie jest do końca jasne przyporządkowanie Osieka (w pobliżu Koprzywnicy, tenże by był), równie dobrze ów zapis może odnosić się do Osieka (w pobliżu Żmigrodu). Wynika bowiem z niego, iż na kościół kolegialny Kleparz (wówczas samodzielne miasto, tj. w latach 1366–1792, obecnie dzielnica Krakowa); utworzono beneficjum Czapelska. I na ów fundusz miał się składać m.in. Osiek w liczbie (monet – groszy szerokich praskich) nieokreślonej kwotowo; nadto na ów fundusz miała się złożyć wieś Bukowa, a ona administracyjne leży w granicach ówczesnej gminy Osiek (bo natenczas w parafii Wiązownica).
W roku 1430 ówczesny gród otrzymuje przywilej lokacyjny od Władysława Jagiełły. Za Władysława Warneńczyka w rękach rycerza i awanturnika Dersława z Rytwian (wojewody sandomierskiego) opisanego przez Teodora Tomasza Jeża (pseudonim Zygmunta Miłkowskiego) w powieści Dersław z Rytwian.
W 1578 roku w skład parafii Osiek wchodziło 5 wiosek, tj.: Pliskowola, Suchowola, Długołęka, Osieczko i Zawierzbie, w tym cztery pierwsze jako tzw. królewszczyzny. Kościół nie posiadał w samym grodzie Osiek żadnych majątków ziemskich, parcel gruntowych. Pobory natomiast pobierano według regestru poborowego z tych, które tu wymieniono.
|autor =
|źródło = Adolf Pawiński, Małopolska, t. III.
}}
Według regestru poborowego z 1508 roku Osiek ze wszystkich swoich wsi (zapewne z 4, a z 5 wyżej wymienionych) pobiera ¼ części należnej składki, z całości poboru.
|autor =
|źródło = Adolf Pawiński, Małopolska, t. IV.
}}
Największy rozwój przypada na wieki XVI i XVII, kiedy miasto liczyło ok. 1000 mieszkańców. Rozwijał się handel i rzemiosło. W tym okresie powstały cechy garncarstwa, szewstwa i tkactwa. W okolicznych lasach uprawiano bartnictwo.
Osiek z 1844 według Michała Balińskiego i Tymoteusza Lipińskiego, z poprawkami i uzupełnieniem naniesionym przez Franciszka Ksawerego Martynowskiego w 1885 w Starożytnej Polsce pod względem historycznym, jeograficznym i statystycznym opisanej.
Osiek z 1852 roku według Emila Kierskiego i Jędrzeja Moraczewskiego, z przysłowiami stąd zaczerpniętymi.
.
|autor =
|źródło = Starożytności polskie: Ku wygodzie czytelnika porządkiem abecadłowym zebrane, t. II.
}}
Osiek w ujęciu encyklopedycznym Samuela Orgelbranda z roku: 1859 – 28 tomów i 1898 – 18 tomów (w tym 16 podstawowych).
.
|autor =
|źródło = Franciszek Maxymilijan Sobieszczański, Encyklopedyja Powszechna, t. XX.
}}
.
|autor =
|źródło = S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna z ilustracjami i mapami, t. XI.
}}
Miasto wymieniane w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich w dwóch tomach, pod koniec XIX wieku i na początku XX wieku.
.
|autor =
|źródło = Bronisław Chlebowski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VII.
}}
.
|autor =
|źródło = Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XV, cz. II.
}}
Na podstawie ww. informacji z 1886 roku – Osiek to osada miejska, która w 1864 roku straciła prawa miejskie. W tym samym roku Osieczko zostało siedzibą gminy, do której należały następujące wioski: Bukowa, Długołęka, Dzięki, Lipnik, Łęg, Mikołajew, Osieczko, Osiek, Pliskowola, Strzegom i Suchowola.
W 1921 mieszkały tu 1352 osoby. W 1929 funkcjonował kościół i synagoga. Synagoga wymagała gruntownego remontu, gdyż w poprzednich latach służyła za przytułek.
Osiek doznał dużych zniszczeń w czasie obu wojen światowych. Wielokrotne pożary sprawiły, że nie zachował się praktycznie żaden zabytek. Na uwagę zasługuje renesansowy ołtarz w bocznej kaplicy kościoła św. Stanisława, przeniesiony z rozebranego starego kościoła.
W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do woj. tarnobrzeskiego.
1 lipca 1994 r. Osiek, po 125 latach, odzyskał prawa miejskie. Oddano w tym czasie do użytku nowoczesną szkołę, a także nowy budynek Urzędu Miasta i Gminy Osiek. 13 października 2007 r. oddano do użytku halę sportową połączoną z budynkiem Publicznego Gimnazjum.
Struktura powierzchni
Według danych z lat 1995–2005 miasto Osiek ma obszar od 17,42 do 17,44 km². W ciągu tego okresu zmniejszył się procentowy udział użytków rolniczych (z 85,8% w 1995 do 80,1% w 2005), na rzecz zwiększenia się areału lasów (z 9,9% w 1995 do 12,3% w 2005, przy czym zwiększył się on w stosunku do roku 1998 z 2,4%) oraz nieużytków (z 4,3% w 1995 do 7,6% w 2005, przy czym zmniejszył się on w stosunku do lat 2000 do 2002 z 13,2%). Część użytków rolnych (m.in. gruntów ornych) i nieużytków wykorzystana została pod zabudowę miejską, w tym celu wykarczowano też znaczne połacie leśne. Jednak bardzo niska opłacalność/dochodowość z areału użytków rolnych wymusiła na mieszczanach-rolnikach działania na rzecz odłogowania (znaczna część z nich przebranżowiła się) oraz zadrzewiania znacznych połaci swoich domostw; trendu tego nie powstrzymały dopłaty bezpośrednie z UE.
Geografia
Gmina Osiek przedstawia formę wydłużoną w kierunku z północo-wschodu na południo-zachód. Od wschodu i południowo-wschodu opływa ją rzeka Wisła, przybierając z gminy rzekę Trzciankę i Bukowiankę. Obszar gminy wynosi 129,33 km² z 7960 ludności. Przeciętnie na 1 km² przypada 61,3 mieszkańców (ogół województwa wynosi 111 osób/km², a na powiat – 83,8 osób/km²), a zatem jest średnio zaludniony. Sąsiednimi gminami są: od południowego wschodu Łoniów, od północy Klimontów, od zachodu: Staszów, Rytwiany i Połaniec, a od południa w ramach województwa podkarpackiego: Padew Narodowa, Gawłuszowice oraz Baranów Sandomierski. Od 1994 r. jest gminą miejsko-wiejską.
Miasto Osiek położone jest prawie na krańcu gminy w części północno-zachodniej, na przeciwległym zaś krańcu leży miasto Staszów i Połaniec, jest to południowo-wschodnia część województwa świętokrzyskiego. Leży ono na skrzyżowaniu dróg do: Sandomierza, Tarnobrzega, Rzeszowa, Staszowa, Połańca, Buska-Zdroju i Krakowa. Administracyjnie w powiecie staszowskim (14% powierzchni powiatu), geograficznie i historycznie w Ziemi Sandomierskiej, która uznawana jest za obszar regionalny Kotliny Sandomierskiej, a w jej ramach jako część Wyżyny Sandomierskiej, dalej której częścią jest Nizina Nadwiślańska zwana Powiślem.
Około 17% powierzchni ogólnej gminy jest obszarem w znacznej części zdegradowanym w wyniku prowadzenia działalności górniczej Kopalni „Siarkopol” Osiek na złożu siarki rodzimej.
Od obszaru Powiśla powyżej Połańca (w kierunku Łubnic) rozciąga się nieznaczna część wielkiej niziny, zwanej Stopnicką (o szerokości około 8 km²), dalej w ramach Niziny Nadwiślańskiej (o powierzchni 138 km²) rozpościera się aż pod Połaniec niewielka Nizina Winnicka o powierzchni około 2,5 km² a następnie Tursko-Osiecka – 36,5 km², Koprzywnicka – 43,6 km², Skotnicka – 30,3 km², Sandomierska – 1,3 km², Dwikozka od Kamienia Mściowskiego do ujścia Opatówki – 10, 8 km² i od Opatówki poza Winiary – Winiarska 4 km². Na terenie tym występują jeziorka i łachy wiślane, np. pod Matjaszowem, Łęgiem, Lipnikiem itp. z typem rzeźnym krajobrazu (na tych nizinach) dość duże obszary zajmują płaskie doliny rzeczne będące miejscem akumulacji osadów rzecznych. We współczesnych dolinach rzecznych oraz pradolinach pochodzących z epoki lodowcowej bardzo często znajdują się wydmy (np. Korea).
Na terenie gminy i w bezpośrednim jej sąsiedztwie występują liczne naturalne zbiorniki wodne, w tym: jezioro Osieckie o powierzchni 116000 m i jezioro Matiaszowskie o powierzchni 90000 m, a w obrębie doliny Wisły znajdują się tereny podmokłe. Występują tu także liczne cieki o mniejszym zasięgu odwadniania. Wszystkie one ostatecznie trafiają ze swoimi wodami do Wisły.
Klasa czystości wody różni się od planowanej pierwszej. W rzeczywistości kwalifikuje się do klas II i III. Dopływy Wisły jako pozaklasowe lub na granicy klasy III-ej z tendencją do poprawy. Wody z poziomów w odnośnych trzecio- i czwartorzędowego, z uwagi na wysoką mineralizację, a także obecność siarkowodoru wymagają dla celów konsumpcyjnych uzdatnienia.
Nizina Nadwiślańska obejmująca na terenie gminy (tylko niewielki fragment Niziny Koprzywnickiej – 2,6 km² oraz prawie całą Nizinę Tursko-Osiecką – 31,5 km²) jest zróżnicowana glebowo jednak z przewagą gleb lepszych tzw. pszennych, mad wiślanych, powiślanych glinek. W zamierzchłych czasach zamożność mieszkańców zależna była od jakości gleby (gleby żyzne oznaczały dobrobyt – zaś płowe piaski zazwyczaj biedę). Głównie wiślane pszenne gleby (plus niewielki odsetek glinki (iłu ceglanego) od Parysówki ku Bukowej) dawały ludziom dobrobyt, co wyraźnie zauważyć można było w formie zabudowy. Rozwijało się tu więc sadownictwo, uprawa buraków cukrowych (odbierała je cukrownia Szwagrów) i pszenicy (w dwóch kierunkach Długołęka – Otoka Gągolińska i Sworoń – Niekurza), cegielnictwo (Grabowiec, Zawidza). Zatem ta część gminy, mając gleby urodzajne, nie posiada zupełnie lasów. Dlatego na Powiślu ludność sadzi wierzby, a raczej je palikuje, w niewielkim stopniu zaś zadrzewia a częściej karczuje koryto Wisły w poszukiwaniu drwa opałowego. Dziś nie spotyka się na pobrzeżu plantacji wikliny. W południowo-zachodniej części Gminy spotykamy większe i typowe już lasy (dawne Nadleśnictwo w Dziękach), las Bukowski oraz fragmenty dóbr Radziwiłłowskich (ówczesnego Zarządu w Rytwianach) las Tursko-Ossalski. Na tych terenach lessowych znajdujemy osobliwości florystyczne (dawne krzyże przydrożne i figurki). Niestety tylko w niewielkim stopniu północno-zachodnia część urozmaicona jest oryginalnymi jarami o pionowych wysokich ścianach wśród lessów, które nadają swoiste piętno temu krajobrazowi (okolice Grabowca).
Z minerałów występują tu: piaskowce, drobno- i gruboziarniste wapienie, gipsy poza tym kwarcyty, iły i gliny.
W kierunku z północy na południe występują wyraźne różnice gleby: północna część od wsi Bukowej, w kierunku Grabowca posiada gleby urodzajne, lössowe tzw. sandomierskie (z wyłączeniem pewnych fragmentów lasów i mokradeł, zamykając je niewielką dolinką przed Parysówką przeznaczoną współcześnie na cegielnie); południowa zaś część tj. okolice Osieka, Suchowoli, Mucharzewia po Tursko Wielkie i Strużki, z wyjątkiem niziny nadwiślańskiej, posiada gleby lekkie piaszczyste. Tu lotne piaski dają duże połacie nieużytków, np. między Osiekiem i Niekrasowem itp. Gęsto zalesione są obszary od Strużek w kierunku Ossali-Lesisko.
Miasto i Gmina Osiek wyróżnia się bogactwem wykopalisk archeologicznych w różnych punktach i z różnych epok, m.in. pod Lipnikiem (znaleziono naczynia i narzędzia pracy z dawnego grodu wiślańskiego) czy pod Niekrasowem Ukazowym (znaleziono tu narzędzia krzemienne z epoki kamiennej).
Według podziału fizyczno-geograficznego Polski Miasto i Gmina Osiek obejmuje swoim zasięgiem znaczną część mezoregionu Niecki Połanieckiej, należącej do bardziej rozległego makroregionu Niecki Nidziańskiej (Niecka Połaniecka stanowi jej wschodni obszar). Dla gminy są to okolice od Osieka po Ossalę-Lesisko, tzw. słabe gleby piaszczyste porosłe głównie lasami, lub stanowiące nieużytki po niżej 200 m n.p.m. do 170 m.
Południowo-wschodnie i wschodnie obrzeża Miasta i Gminy Osiek ogranicza rzeka Wisła biegnąca zagłębieniem Niecki Nadwiślańskiej (tzw. Niziny Nadwiślańskiej zwanej Powiślem), wchodzącej w skład makroregionu Kotliny Sandomierskiej (Wyżyny Sandomierskiej); w tej Nizinie Nadwiślańskiej (z odpowiednim podziałem, tj. ze sporą częścią Niziny Tursko-Osieckiej i z niewielkim udziałem Niziny Koprzywnickiej).
Zachodnią część Miasta i Gminy Osiek przecina rzeka Trzcianka zwana Strzegomką (historycznie zwana Ossolą) z prawostronnymi dopływami różnych cieków wodnych. Natomiast centralną częścią Gminy Osiek biegnie Bukowianka. Obydwie rzeki łączą się w Wiśle, pierwsza w okolicach Sworonia, a druga w okolicach Długołęki, a następnie wpadają do morza. Poprzez wschodnie obszary Gminy Osiek nie przepływa już żadna rzeka, ale w okolicach Bukowej lokalne strugi wodne zasilają rzekę Kacankę, uchodzącą do większej jeszcze rzeki Koprzywianki. W granicach Gminy Wisła również zbiera pomniejsze strugi wodne w różnych kanałach odpływowych. Oprócz niektórych odcinków są one zabezpieczone wałami ziemnymi od rozlewu wielkich wód Wisły.
Zatem przez Miasto i Gminę Osiek przebiega podział na dwa odrębne i skrajne krajobrazy: żyzny – pszeniczny nadwiślański i płowych piasków – lesistych nieużytków, ze znacznym przyrostem powierzchni 1 m na każdy 1 km². Taki też jest podział na główne mezaobszary Niecki Połanieckiej (Niziny Stopnickiej będącej w małym stopniu dorzeczami rzeki Czarnej Staszowskiej), a w pozostałym Niziny Nadwiślańskiej. Z kolei obszary gór i wyżyn w większości ukształtowała rzeźba starsza (przedczwartorzędowa). Obejmuje ona okolice Mucharzewia – Niekrasowa po Ossalę-Lesisko. Gmina w niewielkiej tylko części z całości przedstawia wyżynę (część tzw. Wyżyny Sandomierskiej) przechodzącą niewiele ponad 200 m n.p.m. (okolice wsi Bukowa i samej wsi), urozmaiconą dolinami rzeczek, wąwozami, wydmami itp. Ta wyżyna w trzech punktach dochodzi stromo do Wisły, a mianowicie pod Winnicą (Połańcem), Sandomierzem (Pieprzówkami) oraz Zawichostem. Wzdłuż Wisły w granicach gminy rozciąga się Nizina Nadwiślańska tzw. Powiśle, dochodząca do 4, a nawet 5 km szerokości o ogólnym obszarze około 138 km². Nizina ta dzieli się na szereg mniejszych, jak np.: Winnicką, Tursko-Osiecką, Koprzywnicką, Skotnicką, Dwikozką.
Szata drogowa uległa znacznej modyfikacji na przestrzeni ostatniego 25-lecia, jednak nadal pozostawia wiele do życzenia, drogi gruntowe w pewnych porach roku (wiosna, jesień) są wprost nie do przebycia wskutek glinowo-lessowego gruntu. Na lotnych piaskach jest to okres letni, kiedy piaszczysty grunt utrudnia poruszanie się przy braku odpowiedniego podłoża i jego utwardzenia.
Pod względem komunikacyjnym Gmina jest uboga, bowiem dróg asfaltowych jest za mało, zaledwie kilkaset kilometrów; ciągną się one głównie na odcinkach głównych arterii komunikacyjnych Kraków—Sandomierz, Osiek—Jędrzejów, obejmują również pozostałe lokalne połączenia od głównych linii komunikacyjnych i w innych punktach, a które niewątpliwie doczekają się za lat kilkanaście połączenia szosowego.
Gmina Osiek położona jest w obrębie regionu klimatycznego zwanego Dzielnicą Sandomiersko-Rzeszowską w rejonie środkowej i wschodniej części Kotliny Sandomierskiej. Jest to obszar wyraźnie cieplejszy od terenów położonych na północ i wschód. Na wilgotność i temperaturę powietrza bezpośredni wpływ ma ukształtowanie terenu, co wpływa, także na długość okresu wegetacyjnego. Z dotychczasowych badań stacji meteorologicznych w Staszowie i Sandomierzu wynika, że średnioroczna temperatura wynosi 7,3 do 7,7 °C i jest o 0,2-0,5 stopnia wyższa od Dzielnic sąsiednich. Występują tu różnice miejscowe wynikające z rzeźby terenu, stopnia zalesienia, głębokości występowania wód gruntowych. Przewietrzenie terenu dobre. Niekorzystną charakterystykę posiadają tereny zboczy o spadkach powyżej 10% oraz ekspozycji północnej. Dolina Wisły ma nieco gorsze od średnich gminy warunki klimatyczne z uwagi na płytkie występowanie wód gruntowych, większą wilgotność a także spływ chłodnych mas powietrza.
Stopień zanieczyszczenia atmosfery jest dość znaczny na terenie gminy i uzależniony od ilości emitowanych na danym obszarze zanieczyszczeń, technicznych warunków ich odprowadzania, a także istniejącego transportu drogowego i kolejowego. Do uciążliwych dla atmosfery, z wpływem na teren gminy Osiek należy zaliczyć: Kopalnię Siarki: „Osiek”, „Piaseczno” oraz „Machów”, Elektrownię „Połaniec” (1600 MW; 5,5 mln t węgla), Kopalnię i Zakłady Chemiczne w Grzybowie i Machowie, Kotłownie Osiedlowe i Zakładowe w Staszowie, Połańcu, Koprzywnicy, Klimontowa, a nawet w Mielcu i Tarnobrzegu. Dlatego roczny opad pyłu wynosi ponad mln 157 t/km³.
Na terenie gminy zlokalizowane są zabytki, pomniki przyrody podlegające ścisłej ochronie konserwatorskiej a wpływające na atrakcyjność urbanistyczną gminy: rynek z wybiegającymi zeń ulicami, układ przedmieścia zwany Osieczko, zespół kościelny: Osiek (z lipą z 1612 r. przy kościele), Niekrasów, układ podziałów pofolwarcznych oraz jakakolwiek działalność związana z pracami ziemnymi na terenach domniemanego usytuowania zamku, szpitala i cmentarza, spichlerz w Szwagrowie, Dom Pracy Twórczej Józefy i Adama Kwiatkowskich w Ossali, Izba i Dom Pamięci Adama Bienia w Ossali. Należy również włączyć w ciągi zabytków przydrożne figury i kapliczki. Jako pomniki przyrody uznano, np. dąb w Ossali, około 550 lat, rezerwat przyrody „Zamczysko Turskie”, czy aleję jesionową z przydrożnymi figurami w Niekrasowie. Istotną wartością są miejsca pamięci – pomniki. Smutnym faktem jest brak turystyki, chociaż gmina posiada znaczące walory turystyczne, krajobrazowo-przyrodnicze i muzealne.
W XIX-wiecznym Osieku umiejscowione było małe jeziorko Bania – znane nam z oryginalnego opisu Ludwika Wolskiego z 1851 roku.
(…) W gminie Osiek znajdujemy pięć jezior: dwa we wsi Osieczko, nazwane Białe i Skopaniec, we wsi Łęk nazwane Brzeźnica, w Osieku Bania, we wsi Długołęka Gaj.
(…) Jezioro Bania, położone na płaszczyźnie rozległéj, w miejscu otwartém, wśród gruntów urodzajnych, obszerne jest morgów 3, głębokie stóp 4. Z trzech powyżéj opisanych jezior wpadają do niego małe strumienie, które znów z niego wypływają do Wisły. Nawet w czasie stopnienia śniegów i spadnienia nawalnych deszczów woda w jeziorze tém nie wzbiera. Podziemnéj kommunikacyi nie ma, źródła mineralne nie okazują się. Woda czysta, słodka, bez żadnego odoru, prawie zupełnie zarosła trzciną i innemi chwastami; z tegoto powodu ryb, chociaż jest ich dosyć, łowić nie można, a tém samém żadnych odnosić korzyści.
(…) Z wyliczenia takowego wypada, że w gubernii radomskiéj jest w ogóle jezior 59, rozległość ich włók 15, morgów 27; w tym: w powiecie sandomierskim jezior 31, rozległość ich włók 11, morgów 7. Wszystko to są jeziora mniejszéj wielkości; największe z nich Kozłowy dół ma obszerności morgów 70, po nim idzie Krzcińskie – morgów 50, daléj Słoniawa i Przewłockie po morgów 30; inne coraz mniejsze.
|autor =
|źródło = Ludwik Wolski, Biblioteka Warszawska. Pismo poświęcone naukom, sztukom i przemysłowi, t. I.
}}
Miasto Osiek położone jest 14,9 km na północny wschód od Połańca; 18,4 km na zachód, południowy zachód od Tarnobrzega; 19,8 km na wschód od Staszowa i 24,9 km na zachód, północny zachód od Nowej Dęby leżąc na wysokości 180 m n.p.m.
Demografia
Współczesna struktura demograficzna miasta Osiek na podstawie danych z lat 1995–2009 wedle roczników GUSu:
ImageSize = width:630 height:150
PlotArea = left:50 right:20 top:25 bottom:30
TimeAxis = orientation:vertical
AlignBars = late
Colors =
id:linegrey2 value:gray(0.9)
id:linegrey value:gray(0.7)
id:cobar value:rgb(0.2,0.7,0.8)
id:cobar2 value:rgb(1,0.6,0.5)
DateFormat = yyyy
Period = from:0 till:1101
ScaleMajor = unit:year increment:500 start:0 gridcolor:linegrey
ScaleMinor = unit:year increment:250 start:0 gridcolor:linegrey2
PlotData =
color:cobar2 width:19 align:left
bar:1995 from:0 till:1056
bar:1996 from:0 till:1055
bar:1997 from:0 till:1039
bar:1998 from:0 till:1037
bar:1999 from:0 till:953
bar:2000 from:0 till:963
bar:2001 from:0 till:969
bar:2002 from:0 till:962
bar:2003 from:0 till:941
bar:2004 from:0 till:956
bar:2005 from:0 till:970
bar:2006 from:0 till:969
bar:2007 from:0 till:984
bar:2008 from:0 till:992
bar:2009 from:0 till:992
PlotData=
textcolor:black fontsize:S
bar:1995 at: 1056 text: 1056 shift:(-14,5)
bar:1996 at: 1055 text: 1055 shift:(-14,5)
bar:1997 at: 1039 text: 1039 shift:(-14,5)
bar:1998 at: 1037 text: 1037 shift:(-14,5)
bar:1999 at: 953 text: 953 shift:(-14,5)
bar:2000 at: 963 text: 963 shift:(-14,5)
bar:2001 at: 969 text: 969 shift:(-14,5)
bar:2002 at: 962 text: 962 shift:(-14,5)
bar:2003 at: 941 text: 941 shift:(-14,5)
bar:2004 at: 956 text: 956 shift:(-14,5)
bar:2005 at: 970 text: 970 shift:(-14,5)
bar:2006 at: 969 text: 969 shift:(-14,5)
bar:2007 at: 984 text: 984 shift:(-14,5)
bar:2008 at: 992 text: 992 shift:(-14,5)
bar:2009 at: 992 text: 992 shift:(-14,5)
Rysunek 1.1 Populacja kobiet miasta Osiek w latach 1995–2009.
* Piramida wieku mieszkańców Osieka w 2014 roku.Inne
Na terenie miasta znajduje się przystanek kolejowy Osiek Staszowski, dokładnie w części miasta Parysówka.
