ORP Generał Haller
ORP Generał Haller to polska kanonierka z okresu międzywojennego, zbudowana w Finlandii na zamówienie carskiej marynarki wojennej. Okręt, pierwotnie nazwany „Wodoriez”, został przejęty przez Finlandię po rewolucji rosyjskiej i sprzedany Polsce w 1920 roku. Służył jako okręt szkolny, a jego ostatnia misja miała miejsce podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, kiedy to został zatopiony przez niemieckie lotnictwo.
Budowa i zamówienie
Budowę kanonierki rozpoczęto 1 grudnia 1916 roku w stoczni Ab Crichton w Åbo. Okręt został zwodowany w 1918 roku, a ukończony w 1919 roku. Po przejęciu przez Finlandię, nie został włączony do fińskiej marynarki, lecz wystawiony na sprzedaż. Polska marynarka wojenna zakupiła go 23 października 1920 roku, nadając mu nazwę „Generał Haller” na cześć gen. Józefa Hallera.
Wyposażenie i zmiany
Po zakupie, okręt został przezbrojony w sześć dział Hotchkiss kal. 47 mm oraz karabiny maszynowe. W 1925 roku, po zakupie nowych armat, na rufie zamontowano armatę 75 mm. Pierwszym dowódcą okrętu został kmdr ppor. Adam Mohuczy.
Udział w wojnie obronnej
Przed wybuchem II wojny światowej, 24 sierpnia 1939 roku, „Generał Haller” został włączony do Dywizjonu Minowców. 1 września okręt został podporządkowany Morskiej Obronie Wybrzeża. Po rozpoczęciu działań wojennych, kanonierka uczestniczyła w obronie polskiego wybrzeża, patrolując Zatokę Gdańską oraz odpychając ataki niemieckich bombowców.
Zatopienie
W wyniku nalotów niemieckiego lotnictwa, 6 września 1939 roku, „Generał Haller” został poważnie uszkodzony i ostatecznie zatonął w porcie w Helu. Wrak okrętu został później wydobyty przez Niemców i zniszczony.
Podsumowanie
- Typ: kanonierka typu Wodoriez
- Wodowanie: 1918
- Wejście do służby w Polsce: 17 kwietnia 1921
- Zatopienie: 6 września 1939
- Wyporność: 350 t (standardowa), 441 t (pełna)
- Długość: 50,04 m
- Uzbrojenie: 2 działa 75 mm, 2 nkm 13,2 mm, 2 km 7,92 mm
