Ordowik
Ordowik to drugi okres ery paleozoicznej, który trwał około 42 miliony lat, od 485,4 do 443,4 milionów lat temu. W geochronologii dzieli się na trzy epoki: wczesny, środkowy i późny ordowik. W chronostratygrafii jest to drugi system eratemu paleozoicznego, wyższy od kambru i niższy od syluru, dzielący się na ordowik dolny, środkowy i górny. Granica między kambr a ordowikiem została ustalona na Green Point w Kanadzie.
Geologia
Stratygrafia ordowiku opiera się na badaniach konodontów, graptolitów i trylobitów. W tym okresie oceaniczne transgresje były powszechne, a poziom mórz osiągnął rekordowe wartości. Pod koniec ordowiku miało miejsce zlodowacenie części Gondwany, co przyczyniło się do obniżenia poziomu mórz oraz intensyfikacji orogenezy kaledońskiej.
Flora
W ordowiku pojawiły się glony słodkowodne oraz pierwsze lądowe rośliny, takie jak ryniofit kuksonia (Cooksonia).
Fauna
Wśród bezkręgowców dominowały trylobity, z Isotelus rex jako największym znanym gatunkiem. Wzrosła liczba graptolitów, a także konodontów, ramienionogów i łodzikowatych, które osiągnęły szczyt rozwoju. Pojawiły się też nowe grupy, jak mszywioły, liliowce i koralowce, które zaczęły budować pierwsze rafy.
Wśród kręgowców rozwijały się bezżuchwowce, szczególnie ostrakodermy. Na koniec ordowiku doszło do masowego wymierania zwierząt, związane z nagłymi zmianami środowiskowymi.
Ordowik na ziemiach Polski
- Sudety: Mułowce i iłowce przekształcone w łupki i fyllity; wapienie występują w Górkach Kaczawskich.
- Góry Świętokrzyskie: Obecność niezmetamorfizowanych morskich utworów, takich jak zlepieńce, piaskowce i iłowce.
Ordowik był okresem znaczących zmian geologicznych, biologicznych i środowiskowych, które miały długotrwały wpływ na rozwój życia na Ziemi.
