„`html
Order Wojny Ojczyźnianej
Order Wojny Ojczyźnianej to radzieckie odznaczenie wojskowe ustanowione 20 maja 1942 roku, przyznawane za zasługi bojowe w trakcie II wojny światowej. Był to pierwszy radziecki order dzielony na dwa stopnie: I i II klasę. Do 1977 roku, rodziny odznaczonych mogły zatrzymać ordery po ich śmierci.
Historia
Order został wprowadzony przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR jako odpowiedź na heroiczną walkę żołnierzy w tzw. wielkiej wojnie ojczyźnianej. Zasady nadawania orderu były szczegółowo określone, co odróżniało go od wcześniejszych odznaczeń.
Zasady nadawania
Order I klasy mógł być przyznawany za:
- strącenie określonej liczby samolotów w różnych typach lotnictwa
- liczbę pomyślnych misji bojowych
- zniszczenie czołgów wroga
- działania na rzecz ewakuacji uszkodzonych maszyn
Order II klasy miał nieco łagodniejsze kryteria, obejmujące mniejszą liczbę czynów bojowych.
Odznaczeni
Pierwszymi odznaczonymi orderem I klasy byli artylerzyści, którzy walczyli z niemieckimi czołgami w 1942 roku. Najwięcej orderów zdobył pilot Iwan Fiedorow. Orderem honorowano także cudzoziemców, w tym żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego oraz jednostki pracujące na rzecz frontu.
Opis odznaki
Odznaka orderu to pięcioramienna gwiazda emaliowana na czerwono, nałożona na złotą gwiazdę promienistą. W centrum znajduje się tarcza z wizerunkiem sierpa i młota. Order I klasy wykonany jest ze złota i srebra, a II klasy ze srebra. Odznaka miała różne metody mocowania, z czasem zmieniając się na bardziej trwałe.
Podsumowanie
Do 1985 roku przyznano około 1,35 miliona orderów, zarówno dla żołnierzy, jak i cywilów. W 1985 roku wprowadzono jubileuszową wersję orderu, przyznawaną żyjącym uczestnikom wojny.
„`
