Order Orła Czarnego

Order Orła Czarnego (niem. Schwarzer Adlerorden) był najwyższym odznaczeniem Królestwa Prus do 1918 roku. Obecnie funkcjonuje jako order domowy dynastii Hohenzollernów.

Historia

Historia Orderu sięga 1701 roku, kiedy elektor Brandenburgii Fryderyk III, po uzyskaniu zgody cesarza, koronował się na króla w Prusach. Z tej okazji ustanowił Order Orła Czarnego jako najwyższe odznaczenie nowego królestwa.

Order początkowo był zakonnym rycerstwem, ograniczonym do 30 członków, w tym pruskich królewiczów, którzy mogli być odznaczani już od 10. roku życia. Przed 1848 rokiem, kandydaci spoza rodów panujących musieli wykazać się ośmioma pokoleniami szlacheckimi oraz ukończyć 30 lat. Po tej dacie, order zaczęto przyznawać także osobom nieszlacheckim, które zyskiwały dziedziczne szlachectwo.

Po 1918 roku, kiedy order przestał być odznaczeniem państwowym, przetrwał jako order domowy Hohenzollernów, a jego wielkim mistrzem jest obecny pretendent do tronu niemieckiego, Jerzy Fryderyk.

Insygnia

Insygniami orderu jest emaliowany na niebiesko krzyż maltański, na którym umieszczone są czarne orły. Medalion na awersie przedstawia monogram założyciela „FR” na złotym tle. Order noszony jest na pomarańczowej Wielkiej Wstędze z lewego ramienia na prawy bok. Kawalerowie Orderu nosili również krzyż Orderu Orła Czerwonego jako znak komandorii.

W rzadkich przypadkach order nadawano z brylantami; jednym z niewielu, którzy go otrzymali, był Otto von Bismarck. Od 1701 do 1918 roku order przyznano 407 osobom, nie licząc pruskich książąt krwi.