Opus jako oznaczenie dzieła muzycznego
Termin opus (łac. dzieło) oznacza chronologiczne przyporządkowanie dzieł jednego kompozytora za pomocą numerów. Pierwszym kompozytorem, który użył tego oznaczenia, był Biagio Marini w 1617 roku, natomiast Ludwig van Beethoven był pionierem w systematycznym stosowaniu numeracji opusowej.
Numer opusowy zazwyczaj nadawany jest przez wydawcę i często obejmuje kilka utworów tego samego gatunku. Warto zauważyć, że numeracja opusowa nie zawsze odzwierciedla chronologię powstania dzieł. Przykładem jest Koncert fortepianowy f-moll op. 21 Chopina, który powstał przed Koncertem e-moll op. 11, ale został wydany później.
Dzieła wydane pośmiertnie mogą mieć wyższe numery opusowe niż te wydane za życia kompozytora lub być oznaczone jako „op. posth.” (fr. posthume – pośmiertny). W polskim języku, podobnie jak w łacinie, termin opus jest rodzaju nijakiego.
Przykład oznaczenia opusowego
Przykładem opusowego oznaczenia jest „IX Symfonia d-moll op. 125 [opus sto dwudzieste piąte] Ludwiga van Beethovena”.
Przypisy
- Kategoria: Muzyka poważna
- Kategoria: Identyfikatory
