Optyka Adaptatywna
Optyka adaptatywna to technologia stosowana w astronomii, mająca na celu eliminację zaburzeń obrazów spowodowanych drganiami atmosfery, znanymi jako scyntylacja. Jej głównym zadaniem jest korekta lokalnych odkształceń zwierciadła teleskopowego, co pozwala na uzyskanie wyraźniejszych obrazów astronomicznych.
Mechanizm Działania
System optyki adaptacyjnej działa na zasadzie sterowania teleskopem za pomocą komputera, który koryguje błędy w obrazie. Proces ten obejmuje:
- Użycie deformowalnego lustra, które zmienia swój kształt w odpowiedzi na sygnały kontrolne.
- Generowanie sygnału regulacyjnego z jasnej gwiazdy lub „sztucznej gwiazdy” stworzonej przez wiązkę lasera, która wzbudza cząstki w atmosferze.
- Analizę kształtu frontu fali świetlnej, aby minimalizować rozmycie sygnału.
Jedna korekta trwa zazwyczaj 1 milisekundę, a deformowalne lustra mają rozmiar kilku centymetrów. Liczba korygowanych elementów optycznych wynosi od kilkudziesięciu do kilkuset.
Zastosowanie w Astronomii
Optyka adaptatywna oferuje znacznie więcej możliwości w porównaniu do tradycyjnej optyki aktywnej. Jest wykorzystywana w różnych teleskopach, w tym:
- Teleskop 3,6-metrowy w Obserwatorium La Silla
- Teleskop 8-metrowy Gemini-North
- Teleskop Keck II
- Zespół teleskopów Very Large Telescope (VLT)
Obecnie w budowie lub w fazie projektowania są kolejne urządzenia wykorzystujące tę technologię.
Osiągnięcia
Dzięki optyce adaptacyjnej astronomowie po raz pierwszy bezpośrednio zaobserwowali planetę pozasłoneczną oraz przeprowadzili szczegółowe badania czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej.
