Opowieści kanterberyjskie
Opowieści kanterberyjskie to zbiór opowiadań autorstwa Geoffreya Chaucera, pochodzący z XIV wieku. Historia skupia się na grupie pielgrzymów podróżujących z Southwark do grobu Thomasa Becketa w Canterbury. Dzieło zostało napisane w języku średnioangielskim i stanowi ważny element literatury, a także cenne źródło dla językoznawców i historyków.
Układ i forma dzieła
Chaucer zastosował w swoim dziele wyrafinowaną formę literacką, wykorzystując rymowany parzyście dziesięciozgłoskowiec oraz różne typy zwrotek, w tym strofę królewską. Opowieści są zbudowane na zasadzie opowieści ramowej, z jednym głównym narratorem i wieloma innymi narratorami, co przypomina strukturę Dekamerona Boccaccia. Wśród najważniejszych opowieści znajdują się:
- Opowieść rycerza
- Opowieść młynarza
- Opowieść włodarza
- Opowieść damy z Bath
- Opowieść kwestarza
- Opowieść kucharza
- Opowieść giermka
- Opowieść woźnego
- Opowieść ziemianina
- Opowieść przekupnia relikwii
- Opowieść księdza z orszaku przeoryszy
- Opowieść szafarza
- Opowieść sługi kanonika
Początkowo Chaucer planował stworzenie większej liczby opowiadań, jednak dzieło pozostało niekompletne.
Tłumaczenia na język polski
Polskie tłumaczenie Opowieści kanterberyjskich w wyborze, głównie powiastki fabliaux, zostało dokonane przez Helenę Pręczkowską w 1963 roku. Fragmenty prologu przetłumaczył Jan Kasprowicz, a w 2021 roku ukazało się tłumaczenie Jarka Zawadzkiego, które ma być pierwszym kompletnym przekładem tego dzieła. Przy tłumaczeniu pracował Zespół Konsultacyjny złożony z ekspertów z zakresu literatury i kultury dawnej.
Adaptacje filmowe
W 1972 roku powstał film w reżyserii Piera Paolo Pasoliniego, który zdobył Złotego Niedźwiedzia.
