Operacja Berlińska
Operacja berlińska, znana również jako Berlińska Strategiczna Operacja Ofensywna, miała miejsce w okresie od 16 kwietnia do 2 maja 1945 roku. Była to kluczowa ofensywa Armii Czerwonej, wspieranej przez Ludowe Wojsko Polskie, mająca na celu zdobycie Berlina i zakończenie II wojny światowej w Europie.
Siły i dowódcy
W operacji brały udział:
- Siły radzieckie: 2,5 mln żołnierzy, 6250 czołgów, 7500 samolotów i 41,6 tys. dział.
- Siły niemieckie: 767 tys. żołnierzy, 1500 czołgów i 2200 samolotów.
Dowódcy:
- Adolf Hitler
- Gieorgij Żukow
- Konstanty Rokossowski
- Iwan Koniew
Przebieg operacji
Operacja rozpoczęła się po wcześniejszych działaniach radzieckich, takich jak operacja wiślańsko-odrzańska. Po przełamań obrony nad Odrą, Armia Czerwona zaatakowała Berlin od wschodu i południa, z 1 Frontem Białoruskim i 1 Frontem Ukraińskim. Walki w Berlinie rozpoczęły się 20 kwietnia, a zakończyły się 2 maja, kiedy niemieckie siły obronne skapitulowały.
Podczas ofensywy, Armia Czerwona musiała zmienić strategię walk miejskich, wprowadzając desant piechoty na czołgach, aby zlikwidować silne punkty oporu. Walki były zacięte, a straty obu stron znaczne.
Straty
Straty Armii Czerwonej wyniosły:
- 78 291 zabitych lub zaginionych
- 274 184 rannych
- 2108 dział i moździerzy
- 1997 czołgów i dział samobieżnych
- 917 samolotów
Straty niemieckie wyniosły od 92 tys. do 100 tys. zabitych, a także 220 tys. rannych. W wyniku walk w mieście zginęło 22 tys. żołnierzy niemieckich, a 480 tys. żołnierzy zostało wziętych do niewoli.
Koniec wojny
Kapitulacja Berlina nastąpiła 2 maja 1945 roku, a formalne zakończenie II wojny światowej w Europie miało miejsce 8 maja, kiedy Niemcy podpisały akt kapitulacji w Berlinie. Operacja berlińska była kluczowym momentem w historii, prowadzącym do zakończenia dominacji III Rzeszy w Europie.
W wyniku tej operacji, Berlin stał się symbolem zwycięstwa Armii Czerwonej, a straty poniesione przez obie strony odzwierciedlają brutalność walk miejskich i determinację w dążeniu do zakończenia konfliktu.
