Opera Buffa
Opera buffa, znana również jako opera komiczna lub farsa muzyczna, to jeden z dwóch głównych gatunków opery, obok opery seria. Powstała w Neapolu w pierwszej połowie XVIII wieku, a jej nazwa wywodzi się od włoskiego terminu buffone, oznaczającego błazna.
Geneza opery buffa związana jest z intermediów, które pełniły rolę przerywników w trakcie włoskiej opery seria. Początkowo miały one charakter humorystyczny, składały się z dialogów, arii oraz recytatywów, a ich postaci czerpały z tradycji commedia dell’arte.
Pierwsze Dzieła i Wpływ
Za pierwsze znaczące dzieło opery buffa uznaje się intermezzo La serva padrona Giovanniego Battisty Pergolesiego z 1733 roku. Manfred Bukofzer wskazuje natomiast na Li zite 'ngalera Leonarda Vinciego z 1722 roku jako pierwszą w pełni ukształtowaną operę buffa. Styl buffo występował już wcześniej w neapolitańskich dziełach.
Popularność La serva padrona przyczyniła się do przekształcenia intermediów w odrębny gatunek muzyczny. Jej wystawienie w Paryżu w 1752 roku doprowadziło do sporu pomiędzy zwolennikami muzyki włoskiej (buffonistami) a obrońcami opery poważnej Lully’ego i Rameau.
Rozwój w Francji
Jean-Jacques Rousseau, zwolennik opery buffa, zapoczątkował francuską operę komiczną, wystawiając swój utwór Le devin du village. Francja szybko przyswoiła sobie formę opery komicznej i wkrótce przewyższyła Włochów w tej dziedzinie.
Wśród francuskich twórców opery komicznej znaleźli się: N. Dalayrac, N. Isouard, F.A. Boieldieu, D. Auber i A. Adam. We Włoszech XVIII wieku operę buffa tworzyli G. Paisiello, P. Guglielmi oraz D. Cimarosa, którego dzieła zapowiadały romantyczny belcanto.
Najważniejsze Dzieła
W szczytowym okresie opery komicznej powstały takie dzieła jak Wesele Figara oraz Così fan tutte Wolfganga Amadeusa Mozarta, a także Cyrulik sewilski Gioacchino A. Rossiniego.
Przypisy i Bibliografia
- Kronika opery, Warszawa: „Kronika”, 1993.
- Józef Władysław Reiss, Mała encyklopedia muzyki, red. Stefan Śledziński, Warszawa: PWN, 1960.
