Okulografia
Okulografia, znana również jako eye tracking, to technika wykorzystywana od ponad 100 lat w różnych dziedzinach, takich jak psychologia, medycyna, ergonomia, interakcja człowiek-komputer oraz marketing. Jej celem jest śledzenie punktu skupienia wzroku, ruchów gałek ocznych oraz rozmiaru źrenic badanej osoby.
Metody rejestracji aktywności wzrokowej obejmują:
- Bezpośrednią obserwację
- Inwazyjne metody mechaniczne
- Badanie różnicy potencjałów elektrycznych w gałce ocznej
Jedną z najpopularniejszych metod jest rejestracja wideo, która może być realizowana za pomocą mobilnych urządzeń zamontowanych na głowie lub zdalnych systemów umieszczonych na biurku. Współczesne systemy najczęściej wykorzystują kamery podczerwone do identyfikacji źrenicy oraz lokalizacji odbicia rogówki, co pozwala na określenie wektora patrzenia.
Historia
Historia okulografii zaczyna się w XIX wieku. W 1879 roku Louis Émile Javal zauważył, że podczas czytania nie następuje ciągłe wodzenie oczami, lecz seria fiksacji i szybkich sakad. Edmund Huey zbudował pierwsze urządzenie mierzące ruch gałki ocznej, a Guy Thomas Buswell stworzył pierwszy nieinwazyjny eye tracker, używając promieni światła.
W 1950 roku Alfred L. Yarbus przeprowadził ważne badania dotyczące eye trackingu, podkreślając zależność między fiksacjami a procesami myślowymi. W latach 70. wzrosło zainteresowanie badaniami nad ruchami oczu, a w 1980 roku Marcel A. Just i Patricia A. Carpenter sformułowali hipotezę „The Eye-Mind Hypothesis”, sugerującą brak opóźnień między spostrzeganiem a przetwarzaniem informacji.
Typy urządzeń badających ruchy gałki ocznej
Wyróżniamy trzy główne typy okulografów:
- Urządzenia z nakładką na gałkę oczną: Soczewki kontaktowe z wbudowanymi czujnikami, zapewniające wysoką dokładność pomiarów.
- Optyczne, bezkontaktowe okulografy: Wykorzystują światło podczerwone do rejestracji ruchu oka, co czyni je popularnymi ze względu na niską cenę i nieinwazyjność.
- Elektrookulografy (EOG): Mierzą potencjał elektryczny oka przy użyciu elektrod umieszczonych wokół oczu. Metoda ta pozwala na badanie szerokiego zakresu ruchów, ale ma niższą czułość.
