Historia Półwyspu Iberyjskiego przed najazdem Rzymian
Półwysep Iberyjski był zamieszkiwany przez różne ludy, takie jak Iberowie, Celtowie i Celtyberowie, które nie były politycznie ani gospodarczo zjednoczone. Iberowie, pod wpływem kultur greckiej i fenickiej, prowadzili gospodarstwa oparte na rolnictwie, hodowli zwierząt oraz górnictwie. Handel z Grekami i Kartagińczykami był rozwinięty, a już wtedy używano monet jako środka płatniczego.
Celtowie, którzy przybyli między VII a VI w. p.n.e., wprowadzili nową kulturę, znaną jako celtyberyjska. W północnej części półwyspu zamieszkiwały plemiona takie jak Gallekowie, Baskowie oraz Asturowie, którzy utrzymywali się głównie z hodowli zwierząt oraz rybołówstwa. W zachodniej części płaskowyżu osiedlił się lud Wettonów, a w rejonie dzisiejszej Portugalii – Luzytanie, znani z hodowli i górnictwa.
Wpływy Kartaginy
W 236 p.n.e. Kartagińczycy, pod wodzą Hamilkara, rozpoczęli ekspansję na Półwysep Iberyjski, zdobywając tereny i kopalnie złota. Hamilkar, kontynuując podboje, zajął niemal połowę półwyspu. Jego następca, Hazdrubal, zjednoczył gospodarczo i kulturowo opanowane obszary, zakładając miasto Nowa Kartagina, które stało się centrum politycznym regionu.
Hazdrubal wprowadził do religii państwowej bogów hellenistycznych, co pozwoliło mu zyskać poparcie kolonistów greckich oraz lokalnych wodzów. Przemiany te umożliwiły mu intensyfikację wyzysku ludności w rolnictwie i górnictwie. W 226 p.n.e. zawarto układ z Rzymem, który ograniczył ekspansję Kartaginy w kierunku rzeki Iberus, ale nie zabraniał podbojów w innych częściach Hiszpanii.
Pod rządami Hannibala, Kartagina planowała wojnę z Rzymem. Atak na miasto Sagunt, sojusznika Rzymu, w 219 r. p.n.e. zainicjował drugą wojnę punicką, która zakończyła się klęską Kartaginy. W wyniku pokoju, Kartagina straciła wszystkie swoje posiadłości poza Afryką, co otworzyło drogę do ekspansji rzymskiej na Półwyspie Iberyjskim.
