Parowóz OKl27
OKl27 to polski parowóz osobowy, zaprojektowany w 1927 roku jako pierwszy całkowicie krajowy model lokomotywy. Produkcja miała miejsce w latach 1928-1933 w zakładach H. Cegielski w Poznaniu, gdzie wyprodukowano 122 egzemplarze.
Parowóz był dedykowany do obsługi pociągów osobowych oraz lekkich towarowych, szczególnie w ruchu lokalnym, gdzie często zmieniały się kierunki jazdy. Jego następcą był parowóz TKt48.
Historia
Braki parowozów do obsługi ruchu osobowego skłoniły Ministerstwo Komunikacji do zamówienia konstrukcji nowego modelu w 1927 roku, pod kierunkiem inż. Domaniewskiego. W 1928 roku powstały pierwsze cztery egzemplarze, a do 1933 roku liczba ta wzrosła do 122. Lokomotywy różniły się detalami konstrukcyjnymi oraz obciążeniem osi (16-17,5 t).
W parowozach OKl27 wprowadzono znormalizowany osprzęt, co stało się standardem w późniejszych polskich lokomotywach. Oświetlenie naftowe zastąpiono elektrycznym w 1930 roku. Mimo pewnych wad, takich jak niespokojny bieg przy prędkościach powyżej 50 km/h, parowozy były użytkowane przez PKP przez niemal 50 lat.
Podczas II wojny światowej parowozy te, oznaczone przez Niemców jako seria 7512-13, były wykorzystywane w różnych operacjach, w tym w kampanii wrześniowej w improwizowanym pociągu pancernym „Smok Kaszubski”. Po wojnie w Polsce pozostało 95 parowozów OKl27, które służyły do końca lat 80. XX wieku.
Właściwości trakcyjne
Maksymalna siła pociągowa parowozu wynosi 13 000 kG. Przy rozruchu mógł ciągnąć wagony osobowe o masie 350 t z prędkością 80 km/h na torze poziomym oraz składy o masie 130 t z prędkością 60 km/h na wzniesieniu 14‰.
Zachowane egzemplarze
- OKl27-10: Skierniewice – Parowozownia Skierniewice (pomnik przy bramie)
- OKl27-26: Warszawa – Muzeum Kolejnictwa
- OKl27-27: Gdynia-Grabówek (pomnik)
- OKl27-41: Chabówka – Skansen taboru kolejowego
Kategorie
Kategoria: Tabor kolejowy produkowany przez H. Cegielski – Poznań, Kategoria: Parowozy PKP, Kategoria: Tendrzaki o układzie osi 1C1.
