Ocelot Argentyński
Ocelot argentyński, znany również jako kot argentyński czy kot Geoffroya (Leopardus geoffroyi), to gatunek drapieżnego ssaka z podrodziny kotów (Felinae) w rodzinie kotowatych (Felidae). Jego zasięg występowania obejmuje południową Amerykę Południową, w tym południową Boliwię, Chile, Argentynę, Brazylię, Paragwaj i Urugwaj.
Taksonomia
Gatunek został po raz pierwszy opisany w 1844 roku przez francuskich zoologów Alcide d’Orbigny i Paula Gervaisa jako Felis geoffroyi, a jego holotyp pochodzi z brzegu rzeki Río Negro w Patagonii. Ostatnie badania mikrosatelitarne i mitochondrialnego DNA sugerują, że L. geoffroyi zachował dużą populację panmiktyczną od czasu oddzielenia od linii L. pardalis. Analizy filogenezy nie wykazały istnienia podgatunków, co czyni ten gatunek monotypowym.
Etymologia
- Leopardus: „lampart, pantera”
- geoffroyi: na cześć prof. Étienne Geoffroy Saint-Hilaire.
Charakterystyka
Długość ciała ocelota argentyńskiego wynosi od 43 do 48 cm, a długość ogona od 23 do 40 cm. Masa ciała wynosi od 1,8 do 7,8 kg, przy czym dorosłe samce są zazwyczaj cięższe od samic. Ciało ma delikatną budowę, a futro jest srebrnoszare lub brązowe z czarnymi plamkami, które mogą tworzyć prążki. Czarne ubarwienie występuje rzadko.
Ekologia
Ocelot argentyński zamieszkuje tereny trawiaste (pampa) oraz luźno zalesione. Jego dieta składa się głównie z gryzoni, małych gadów i owadów. Koty te są znakomitymi wspinaczami i pływakami. Po ciąży trwającej około 71 dni, samica rodzi 2-3 młode w naturalnym schronieniu, takim jak grota lub krzaki.
Przypisy
Ocelot argentyński jest gatunkiem o statusie LC (Least Concern) według IUCN, co oznacza, że nie jest zagrożony wyginięciem.
Bibliografia
- Kategoria: Kotowate
- Kategoria: Ssaki Ameryki Południowej
- Kategoria: Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1844 roku
- Kategoria: Taksony opisane przez Alcide d’Orbigny
