„`html
Ocelot Andyjski (Leopardus jacobita)
Ocelot andyjski, znany również jako kot andyjski, jest gatunkiem drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych. Po raz pierwszy opisany został w 1865 roku przez włoskiego przyrodnika Emilio Cornalia. Gatunek ten jest uznawany za monotypowy.
Taksonomia i Etymologia
Ocelot andyjski należy do rzędu drapieżnych i podrzędu kotokształtnych. Jego nazwa łacińska „Leopardus jacobita” odnosi się do lamparta oraz do Argentynki Jacobity Tejedy de Montemajor, związanej z włoskim neurologiem Paolo Mantegazzą.
Zasięg Występowania
Ocelot andyjski występuje głównie w wysokich rejonach Andów w Ameryce Południowej, w tym w Peru, Boliwii, Argentynie i Chile. Według danych z 2016 roku, populacja wynosiła 1378 dorosłych osobników i nadal maleje.
Morfologia
Ocelot andyjski ma długość ciała 57,7–64 cm oraz długość ogona 41,3–48 cm, a masa ciała samca wynosi około 4 kg. Posiada krępą budowę ciała, szeroką głowę, małe uszy oraz futro w kolorach od żółtoszarego do srebrzystego z nieregularnymi cętkami i pręgami.
Ekologia
- Pokarm: Głównie drobne gryzonie, w tym szynszyle i wiskacze, co czyni je narażonymi na wyginięcie z powodu malejącej liczby tych zwierząt.
- Rozród: Biologia rozrodu jest słabo poznana, a gatunek ten uchodzi za jeden z najrzadszych dzikich kotów.
- Tryb życia: Długie skoki ze skały na skałę ułatwia im ogon, który używają do wykonywania wirujących ruchów.
- Siedlisko: Prefruje tereny skaliste na wysokościach od 650 do 5000 m n.p.m.
Status i Zagrożenia
Oceloty andyjskie są bardzo rzadkie, a ich populacja jest zagrożona przez kłusownictwo oraz spadek liczby ofiar. Mimo ochrony, nadal są polowane, co stwarza ryzyko ich wyginięcia.
Bibliografia
- Kategoria: Kotowate
- Kategoria: Ssaki Ameryki Południowej
- Kategoria: Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1865 roku
„`
