Obrona skandynawska
Obrona skandynawska to otwarcie szachowe charakteryzujące się posunięciami 1.e4 d5. Jest to debiut półotwarty, klasyfikowany w encyklopedii otwarć szachowych pod kodem ECO B01.
Historia
Obrona skandynawska została po raz pierwszy zastosowana w znanej partii szachowej w 1475 roku w Walencji. Jej opis pojawił się w książce Luisa Luceny z 1497 roku. W XIX wieku analizował ją Carl Jänisch, a jej popularność wzrosła na przełomie XIX i XX wieku. Nazwa obrony pochodzi od badań szwedzkich szachistów, Ludwiga i Gustafa Collijnów. W 1918 roku Jacques Mieses opublikował monografię tego otwarcia, samodzielnie stosując je w turniejach, co przyczyniło się do jego rozwoju.
Chociaż obrona skandynawska rzadko była używana przez czołowych szachistów, w 1979 roku Bent Larsen skutecznie zastosował ją w partii przeciwko mistrzowi świata Anatolijowi Karpowowi. W 1995 roku pojawiła się w meczu o mistrzostwo świata, gdzie Viswanathan Anand uzyskał korzystną pozycję przeciwko Garriemu Kasparowowi, jednak ostatecznie przegrał partię.
Warianty
- Klasyczny: 2.ed5 H:d5
- Nowoczesny: 2.ed5 Sf6
Wybrana literatura
- Ron Harman, Shaun Taulbut (1993), Winning with the Scandinavian
- Michael Melts (2002), Scandinavian Defense: The Dynamic 3…Qd6
- James Plaskett (2004), The Scandinavian Defence
- John Emms (2004), The Scandinavian, 2nd ed.
- Jerzy Konikowski (2006), Skandinavisch-richtig gespielt
- Jovanka Houska (2009), Starting Out: The Scandinavian
- Christian Bauer (2010), Play The Scandinavian
- Jerzy Konikowski (2019), Obrona skandynawska
Bibliografia
- W. Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom II, Warszawa 1987, str. 1115
