Obediencja – definicje i konteksty
Obediencja, pochodząca z łaciny od słowa oboedientia, oznaczającego posłuszeństwo, ma dwa główne znaczenia historyczne. Pierwsze dotyczy podziału w Kościele katolickim podczas schizmy (1378–1417), kiedy to istniały dwie obediencje: rzymska i awiniońska. W tym czasie także zakony, takie jak karmelici czy dominikanie, dzieliły się na różne obediencje, co uległo zatarciu po przywróceniu jedności w katolicyzmie.
Drugie znaczenie odnosi się do terminologii masońskiej, gdzie obediencja wolnomularska definiuje strukturę utworzoną przez kilka niezależnych lóż. Każda obediencja funkcjonuje jako jednostka niezależna, nieposiadająca władzy zwierzchniej, zorganizowana zgodnie z prawem stowarzyszeń danego kraju. W Polsce działają m.in.:
- Wielka Loża Narodowa Polski
- Wielki Wschód Rzeczypospolitej Polskiej
- Wielki Wschód Polski
- Polska Federacja Międzynarodowego Zakonu Masońskiego Obrządku Mieszanego Le Droit Humain
Obediencja w Kościele rzymskokatolickim
W kontekście Kościoła rzymskokatolickiego obediencja przyjmuje kilka znaczeń:
- Posłuszeństwo wiernych wobec papieża i biskupów, którzy są z nim w jedności, w sprawach wiary i moralności. To duchowa władza Kościoła nad wiernymi.
- Posłuszeństwo duchownych oraz osób konsekrowanych, które składają przysięgę posłuszeństwa.
Obediencja jest więc kluczowym pojęciem zarówno w kontekście historycznym, jak i współczesnym, wpływającym na strukturę i funkcjonowanie Kościoła oraz organizacji masońskich.
