Nowy Testament

Nowy Testament stanowi drugą część Biblii chrześcijańskiej, składającą się z 27 ksiąg, napisanych między rokiem 50 a 120 n.e. w języku greckim. Księgi te skierowane są do wspólnot chrześcijańskich i osób indywidualnych, a ich treść przekazywana była w formie odpisów. Nowy Testament jest kluczowym tekstem dla zrozumienia historii oraz doktryny chrześcijańskiej, kształtującym postawy wiernych przez dwa tysiące lat.

Zawartość Nowego Testamentu

Nowy Testament składa się z:

Ewangelie: Opowiadają o Jezusie, jego narodzinach, życiu, nauczaniu i zmartwychwstaniu. Tradycyjnie przypisywane Mateuszowi, Markowi, Łukaszowi i Janowi.
Dzieje Apostolskie: Kontynuacja Ewangelii, opisująca rozwój wczesnego chrześcijaństwa i misjonarską działalność Pawła z Tarsu.
Listy: 21 pism skierowanych do wspólnot i osób, poruszających kwestie teologiczne i praktyczne, z których 13 przypisuje się Pawłowi z Tarsu.
Objawienie: Apokaliptyczny tekst proroka Jana, dotyczący przyszłych wydarzeń i powtórnego przyjścia Jezusa.

Datowanie Nowego Testamentu

Badacze różnią się w opiniach dotyczących datowania Nowego Testamentu. Współczesne podejście opiera się na kompromisowej datacji między rokiem 50 a 120 n.e.

Autorzy ksiąg Nowego Testamentu

Najwięcej tekstów przypisuje się Pawłowi z Tarsu, z którymi związanych jest 13 listów. Inni autorzy pozostają anonimowi, z wyjątkiem Jana, który podpisał księgę Objawienia.

Wiarygodność historyczna Nowego Testamentu

Dyskusje na temat historycznej wiarygodności Nowego Testamentu trwają od XIX wieku. Większość badaczy przyznaje, że teksty zawierają elementy historyczne, ale są też interpretowane przez pryzmat wiary.

Kanon Nowego Testamentu

Proces ustalania kanonu Nowego Testamentu był skomplikowany i długotrwały. Atanazy z Aleksandrii w 367 roku zaproponował listę 27 ksiąg, która stała się powszechnie akceptowana w Kościołach zachodnich.