Nowy Dziennik – polskojęzyczna gazeta żydowska wydawana w Krakowie w latach 1918–1939.
Historia
„Nowy Dziennik” jest najstarszym polskojęzycznym dziennikiem żydowskim, który rozpoczął swoją działalność 9 lipca 1918 roku z inicjatywy Ozjasza Thona. Wśród założycieli znajdował się Zygmunt Ellenberg, pierwszy redaktor, a później Ignacy Schwarzbart i Wilhelm Berkelhammer pełnili rolę redaktorów naczelnych.
Początkowo redakcja i drukarnia mieściły się w Przywozie koło Morawskiej Ostrawy. Po krótkiej przerwie w wydawaniu gazety w styczniu 1919, wznowiono działalność w lutym tego samego roku, borykając się z trudnościami technicznymi. W 1920 redakcja przeniosła się do nowego budynku przy ul. Orzeszkowej 7 w Krakowie.
W 1923 roku miało miejsce zamach bombowy na siedzibę gazety, który zniszczył budynek, ale nie spowodował ofiar w ludziach. W 1937 roku wprowadzono popołudniowe wydania gazety, która poruszała tematy lokalne, ogólnopolskie oraz problemy diaspor żydowskiej.
„Nowy Dziennik” publikował również liczne dodatki, które zastępowały specjalistyczne czasopisma, takie jak „Głos Kobiety Żydowskiej” czy „Przegląd Filmowy”. Gazeta cieszyła się dużą popularnością wśród zasymilowanych rodzin o nastawieniu syjonistycznym.
Ostatni numer ukazał się 2 września 1939 roku, a redaktorem naczelnym w tym czasie był Mojżesz Kanfer.
