Nowa Figuracja
Nowa figuracja, znana również jako neofiguracja lub figuratywizm ekspresyjny, to kierunek w sztuce po II wojnie światowej, który krytycznie odnosi się do kondycji egzystencjalnej człowieka oraz współczesnych problemów. Wyrażany jest poprzez estetyczne deformacje i ekspresję.
Charakterystyka
Początek tego kierunku datuje się na wystawę „New Images of Man” w 1959 roku w Museum of Modern Art w Nowym Jorku. Termin „Nowa figuracja” został wprowadzony w 1961 roku przez francuskiego krytyka Michela Ragona jako „trzecią drogę” pomiędzy abstrakcją a nowym realizmem.
Na początku dotyczył prac związanych z pop-artem, lecz z czasem objął wszystkie formy sztuki figuratywnej, które zyskały na znaczeniu w latach 60. XX wieku, po dominacji abstrakcji. Cechy tego kierunku obejmują:
- ekspresyjność
- subiektywizm
- atmosferę niepokoju i lęku
- pesymizm i katastrofizm
Artyści często używali symboli, deformacji oraz intensywnych gestów, aby wyrazić tragizm ludzkiej egzystencji. Dominującymi kolorami w malarstwie były czerń, ciemne odcienie brązów i błękitów, a także jaskrawe kontrasty.
Główni przedstawiciele
Na świecie
- Francis Bacon
- Jean Dubuffet
- Karel Appel
- Rufino Tamayo
- Alberto Giacometti
- Louis Le Brocquy
- Antonio Saura
- Bernard Dufour
- Pierre Alechinsky
- Egill Jacobsen
- Jean Fautrier
- Graham Sutherland
- Willem de Kooning
- David Hockney
- Leon Golub
W Polsce
- Zygmunt Czyż
- Janusz Przybylski
- Marek Sapetto
- Teresa Pągowska
- Maciej Bieniasz
- Zbylut Grzywacz
- Mira Żelechower-Aleksiun
- Wiesław Szamborski
- Kinga Nowak
- Antoni Fałat
Nowa figuracja pozostaje istotnym nurtem w sztuce współczesnej, wpływając na wielu artystów i ich podejście do tematyki egzystencjalnej.
