Nowa Brytania
Nowa Brytania to największa wyspa Archipelagu Bismarcka, położona między Morzem Bismarcka a Morzem Salomona w południowo-zachodniej części Oceanu Spokojnego. Administracyjnie należy do Papui-Nowej Gwinei.
Wyspa ma kształt zbliżony do półksiężyca i powierzchnię około 36 500 km². W 2000 roku jej populacja wynosiła 404 641 mieszkańców. Nowa Brytania jest oddalona o 88 km na wschód od półwyspu Huon, ma maksymalną długość około 600 km i szerokość do 80 km, z linią brzegową wynoszącą około 1600 km. Teren wyspy jest zróżnicowany, obejmujący zarówno płaskie obszary przybrzeżne, jak i górskie pasma, takie jak Whiteman, Nakanai i Baining, z najwyższym szczytem osiągającym 2438 m n.p.m. Klimat wyspy jest równikowy.
Aktywność wulkaniczna
Na Nowej Brytanii występują trzy główne obszary aktywności wulkanicznej:
- zachodni kraniec wyspy
- północne wybrzeże wzdłuż zatok Open i Kimbe
- półwysep Gazelle, w rejonie Rabaul, gdzie znajdują się wulkany Tavurvur i Vulcan, które ostatnio erupowały w 1994 roku
Rolnictwo i przemysł
Na półwyspie Gazelle dominuje uprawa palmy kokosowej i kakaowca, podczas gdy w centralnej części, nad zatoką Kimbe, uprawia się olejowca. Zachodnia część wyspy charakteryzuje się rozwiniętym przemysłem tartacznym.
Historia
Wyspa została odkryta w 1616 roku przez holenderskiego żeglarza Jacoba Le Maire’a. W okresie administracji niemieckiej nosiła nazwę Neu-Pommern (Nowe Pomorze). Wiele nazw geograficznych na wyspie, takich jak Stettin Bay (Zatoka Szczecińska) i Mount Varzin (Góra Warcino), pochodzi z tego okresu.
