Nicola Abbagnano
Nicola Abbagnano (15 lipca 1901 – 9 września 1990) był włoskim filozofem, uważanym za najwybitniejszego przedstawiciela egzystencjalizmu w swoim kraju, ze szczególnym zainteresowaniem filozofią nauki. Jego podejście do egzystencjalizmu było krytyczne, odrzucając zarówno minimalizm, który ograniczał możliwości działania człowieka, jak i maksymalizm, który przypisywał mu nadmierne obowiązki. W późniejszym etapie życia zwrócił się ku naturalizmowi, krytykując jednocześnie mit bezpieczeństwa w światopoglądzie naukowym.
Życiorys
Urodził się w Salerno w intelektualnej rodzinie. W wieku 17 lat rozpoczął studia na Wydziale Literatury i Filozofii w Neapolu, gdzie uzyskał stopień naukowy w 1922 roku. W 1923 roku opublikował swoją pierwszą książkę Le sorgenti irrazionali del pensiero, która spotkała się z krytycznymi recenzjami, w tym z pozytywną opinią Ugo Gentilego.
W wieku 23 lat poślubił Rosę Del Re, a jego kariera nauczycielska rozpoczęła się w liceum w Salerno. Później pracował w liceum Umberto I w Neapolu oraz w Instytucie Nauczania Sour Orsola Benincasa. W latach 1936–1976 był profesorem historii filozofii na Uniwersytecie w Turynie.
Po II wojnie światowej założył centrum studiów metodologicznych oraz czasopisma naukowe „Rivista di filosofia” i „Quaderni di sociologia”. W latach 1952–1960 był patronem grupy intelektualistów „neoilluministów”, promujących wartość wiedzy naukowej. W 1972 roku przeniósł się do Mediolanu, gdzie współpracował z lokalnymi gazetami.
Abbagnano zmarł w 1990 roku w Mediolanie i został pochowany na cmentarzu Santa Margherita Ligure.
Myśl
W swojej działalności filozoficznej Abbagnano sprzeciwiał się neoidealizmowi, w tym szkołom Crocego i Gentilego, które oskarżał o irracjonalizm. Filozofia dla niego była krytyką metafizyki oraz tradycyjnego humanizmu. Mimo krytyki dla Heideggera i Jaspersa, dążył do pozytywnego egzystencjalizmu, który zbliżał go do filozofii nauki i neopozytywizmu. Dla Abbagnano, kategoria bycia nie była nicością, lecz możliwością osiągania czegoś.
