Neografia
Neografia to nauka zajmująca się odręcznym piśmiennictwem nowożytnym, obejmująca okres od XVI wieku do współczesności. Jest to jedna z nauk pomocniczych historii, koncentrująca się na badaniu różnych stylów pisma używanych w Europie w tym czasie.
Neografia łacińska w Europie
W okresie od XVI do XVIII wieku w różnych krajach europejskich stosowano odmiany pisma łacińskiego, które są przedmiotem badań neograficznych. Oto niektóre z nich:
- Włochy: italika kancelaryjna, bastarda włoska
- Kancelaria papieska: italika, bastarda włoska, gotycka, minuskuła bullowa
- Hiszpania: gotyckie pismo kancelaryjne, hiszpańskie pismo potoczne
- Francja: italika, gotycka bastarda francuska, kurrenta, bastarda włoska
- Niderlandy: gotycka bastarda burgundzko-francuska, niemiecka kursywa gotycka
- Anglia: italika, gotyckie pisma kursywne, różne odmiany „ręki” (kancelaryjna, sądowa, sekretarska)
- Kraje niemieckie i skandynawskie: fraktura, kurrenta kancelaryjna, niemiecka kursywa neogotycka
- Polska: różne postaci kursywy, italika kancelaryjna, pisma typu francuskiego i angielskiego
W XIX wieku, poza pismem gotyckim, dominowały kursywy francuskie i angielskie. Zmiany w sposobie pisania, takie jak użycie stalówki oraz nowoczesnego papieru, wpłynęły na styl pisma. Na przełomie XIX i XX wieku zauważono przesunięcie od pisma pochyłego do prostopadłego, co w Polsce ujawniało się w publikacjach, takich jak Elementarz M. Falskiego.
Polskojęzyczne publikacje poświęcone neografii
W obszarze polskojęzycznych badań nad neografią istnieje szereg publikacji, które są dostępne dla zainteresowanych tym tematem.
