Pisownia wieloczłonowych nazw miejscowości
Nazwy miejscowości oraz obiektów fizjograficznych w Polsce ustalane są centralnie przez Ministra Administracji i Cyfryzacji, a ich poprawność jest regulowana przez przepisy prawne. Ustalane urzędowo formy nazw, znane jako endonimy standaryzowane, są jedynymi poprawnymi w kontekście publicznym.
W historii polskiego nazewnictwa występowały wahania w pisowni wieloczłonowych nazw miejscowości. Po II wojnie światowej wprowadzono nazwy pisane bez łącznika, co wpłynęło na inne miejscowości. W 1956 roku uchwała Komitetu Językoznawstwa PAN wprowadziła zasadę używania łącznika w nazwach składających się z dwóch członów, co znalazło odzwierciedlenie w 12. wydaniu Pisowni polskiej PAN.
Opinie ekspertów
Niektórzy językoznawcy, jak Stanisław Jodłowski i Witold Taszycki, krytykowali tę nową regułę, argumentując, że jest ona sprzeczna z dotychczasowymi tradycjami i zasadami. Mimo to, w kolejnych publikacjach wprowadzano zapisy z łącznikiem.
W 1996 roku nowy Nowy słownik ortograficzny PWN zalecił pisownię rozdzielną dla nazw, gdzie drugi człon pełnił rolę określenia pierwszego. Natomiast w przypadku nazw miejscowości, które składają się z dwóch równorzędnych organizmów, nadal stosowano zapis z łącznikiem.
Współczesne zasady pisowni
W 2003 roku Wielki słownik ortograficzny PWN potwierdził dotychczasowe zasady, które zyskały akceptację Rady Języka Polskiego. Podano zasady dotyczące pisowni:
- Zapis z łącznikiem należy stosować dla miejscowości, których człony wspólnie identyfikują jednostkę administracyjną, np. Bielsko-Biała.
- Zapis bez łącznika stosuje się gdy:
- jeden z członów (przymiotnik) pozostaje w związku zgody z głównym członem (rzeczownik), np. Nowy Sącz.
- pierwszym członem nazwy są wyrazy „Kolonia”, „Osada”, „Osiedle”, np. Kolonia Ostrów.
Pomimo kontrowersji wokół tych zasad, uchwała Rady Języka Polskiego, która zyskała krytykę, stała się podstawą do ujednolicenia pisowni w urzędowych dokumentach.
