Naziemne schrony obrony przeciwlotniczej we Wrocławiu
Schrony obrony przeciwlotniczej we Wrocławiu zostały zbudowane w czasie II wojny światowej na podstawie rozporządzenia III Rzeszy z 15 sierpnia 1939 roku. Prace rozpoczęto jednak dopiero po ataku na Polskę, a większość schronów powstała w latach 1940–1942. Ich głównym celem było poprawienie morale mieszkańców Wrocławia, a nie militarna obrona, ponieważ pomieszczenia były zbyt małe, by pomieścić dużą liczbę osób.
W 1945 roku, podczas ofensywy Armii Czerwonej, schrony stały się ważnymi punktami oporu, chroniąc załogi przed atakami powietrznymi i ostrzałem artyleryjskim. Projektantem schronów był architekt Richard Konwiarz, współpracujący wcześniej przy projektach takich jak Hala Stulecia czy Stadion Olimpijski. Styl architektoniczny schronów nawiązuje do późnego klasycyzmu, co miało na celu zamaskowanie ich prawdziwej funkcji.
Największy z wrocławskich schronów, który mógł pomieścić ponad tysiąc rannych, od 2 września 2011 roku pełni funkcję Muzeum Współczesnego Wrocław po przeprowadzeniu adaptacji przez zespoły CH+ Architekci oraz VROA Architekci.
Rodzaje schronów
- Bunkier przy ulicy Słowiańskiej/Ołbińskiej: Cylindryczny schron, mniejszy od odpowiednika przy Legnickiej.
- Bunkier przy ulicy Ładnej: Czwarty schron Konwiarza, podobny do schronu z Grabiszyńskiej, lecz mniejszy.
- Bunkier przy ulicy Białodrzewnej: Zbudowany w 1943 roku na planie prostokąta, z murami o grubości 2 metrów. Będzie siedzibą Osiedlowego Domu Kultury Nowe Żerniki.
Bibliografia
- J. Dobesz, Architektura III Rzeszy, w: Rafał Eysymontt (red.), Leksykon Architektury Wrocławia, Wrocław 2011.
- Beata Maciejewska, Świadek obrony ma głos, „Jednodniówka MWW”, 2 września 2011.
- H. Klarnecki, Richard Konwiarz, w: Rafał Eysymontt (red.), Leksykon Architektury Wrocławia, Wrocław 2011.
- J. Burdziński, Ulica Legnicka – świadek historii Wrocławia, w: H. Okólska (red.), Przedmieście Mikołajskie we Wrocławiu, 2011.
