Ludwik Bonaparte, Książę Napoléon
Ludwik Bonaparte, znany także jako Ludwik Napoléon (ur. 23 stycznia 1914, Bruksela; zm. 3 maja 1997, Prangins), był głową rodu Bonapartych oraz bonapartystowskim pretendentem do tronu Francji jako Napoleon VI. Był jedynym synem księcia Napoleona Wiktora i Klementyny z Saksonii-Coburg-Gotha.
Życie i Edukacja
Na skutek prawa III Republiki, które w 1886 roku wprowadziło banicję dla pretendentów do tronu, Ludwik Bonaparte spędził dzieciństwo i młodość w Anglii, Belgii i Szwajcarii. Uczył się prawa oraz nauk politycznych i społecznych na uniwersytetach w Lozannie i Louvain.
II Wojna Światowa
W 1939 roku, na początku II wojny światowej, zgłosił się jako ochotnik do armii francuskiej, jednak nie został przyjęty. Wstąpił do Legii Cudzoziemskiej pod pseudonimem Blanchard i walczył w Afryce Północnej. Po demobilizacji w 1941 roku powrócił do Francji i przyłączył się do Ruchu Oporu (Résistance). W 1942 roku próbował uciec do Portugalii, ale został schwytany przez Niemców. Uwolniony dzięki interwencji króla Włoch, znów zaangażował się w działalność opozycyjną, biorąc udział w walkach zbrojnych, gdzie został ciężko ranny w 1944 roku.
Po wojnie, generał de Gaulle nadał mu Krzyż Kawalerski Legii Honorowej, a w 1950 roku, po zniesieniu prawa o banicji, mógł na stałe mieszkać we Francji, przyjmując nazwisko hrabiego Montfort.
Życie Prywatne
W 1949 roku poślubił księżną Alix de Foresta. Mieli czworo dzieci:
- Karol (ur. 19 października 1950)
- Katarzyna (ur. 19 października 1950)
- Laury (ur. 8 października 1952)
- Hieronim (ur. 14 stycznia 1957)
Ludwik Bonaparte pasjonował się alpinizmem, sportami zimowymi, automobilizmem i nurkowaniem. Brał udział w ekspedycjach na Saharę, do Konga i Afryki Równikowej. W 1979 roku przekazał francuskiemu państwu zbiory pamiątek po Napoleonie I, III oraz IV.
Bibliografia
- Almanach de Gotha, Gotha 1930
- Sigyn Reimers, Mina kungliga, Stockholm 1954
