Nabój 7,62 × 54 mm R
Nabój 7,62 × 54 mm R to amunicja karabinowa, która została opracowana w Rosji w latach 80. XIX wieku i przyjęta do uzbrojenia w 1891 roku wraz z karabinem wz. 1891. Zdecydowano się na wersję z kryzą wystającą, co ułatwiło produkcję w ówczesnych warunkach przemysłowych. Po II wojnie światowej nabój ten stał się standardowym uzbrojeniem armii państw Układu Warszawskiego, a obecnie jest jednym z najczęściej używanych nabojów karabinowych obok 7,62 × 51 mm NATO.
Wersje naboju
ZSRR/Rosja
- LPS – pocisk lekki, masa 9,65 g, prędkość 870 m/s, końcówka srebrna.
- D – pocisk ciężki, masa 11,98 g.
- BS-40 – pocisk przeciwpancerno-zapalający, masa 12,11 g, prędkość 805 m/s, końcówka czarna z czerwoną szarfą.
- T46 – pocisk smugowy, masa 9,65 g, zasięg 1000 m, końcówka zielona.
- BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy, masa 9,2 g.
- PZ – pocisk zapalająco-wskaźnikowy, masa 10,36 g.
- 7N1 – nabój do karabinów wyborowych, głównie SWD.
Finlandia
- D166 – pocisk zwykły, masa 12,96 g, prędkość 700 m/s.
- D276 – pocisk zapalający.
- D277 – pocisk przeciwpancerny.
- D278 – pocisk smugowy.
Polska
- L – pocisk lekki, brak oznaczenia; łuska emaliowana.
- ŁPS – pocisk lekki, masa 9,65 g, prędkość 870 m/s, końcówka srebrna.
- C – pocisk ciężki, żółte oznaczenie na skrzynce.
- B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający, czarno-czerwone oznaczenie na skrzynce.
- T46 – pocisk smugowy, zielone oznaczenie na skrzynce.
- PZ – pocisk zapalająco-wskaźnikowy, czerwone oznaczenie na skrzynce.
Podsumowanie
Nabój 7,62 × 54 mm R jest kluczowym elementem uzbrojenia wielu armii, dzięki swojej różnorodności i zastosowaniom w różnych typach broni. Jego historia sięga końca XIX wieku, a od tego czasu przeszedł wiele modyfikacji, dostosowując się do potrzeb współczesnego pola bitwy.
