Nabój 14,5 × 114 mm
Nabój 14,5 × 114 mm to radziecka amunicja wielkokalibrowa, pierwotnie zaprojektowana dla karabinów przeciwpancernych, obecnie wykorzystywana w ciężkich karabinach maszynowych, takich jak KPW.
Historia
W drugiej połowie lat 30. XX wieku nastąpił wzrost nasycenia bronią pancerną w wielu armiach, co zainicjowało prace nad lekką bronią przeciwpancerną w ZSRR. W latach 1936-1938 opracowano nabój 14,5 × 114 mm z pociskiem B-32, którego produkcję rozpoczęto w 1940 roku. Nabój ten został przyjęty do uzbrojenia z karabinem PTR-39, który jednak okazał się niedopracowany i wyprodukowano tylko około 150 sztuk.
W sierpniu 1940 roku, pod wpływem marszałka Grigorija I. Kulika, karabiny przeciwpancerne uznano za nieefektywne, jednak po niemieckim ataku na ZSRR w czerwcu 1941 roku, decyzję tę anulowano. Wprowadzono dwa nowe typy karabinów PTRD i PTRS oraz rozpoczęto produkcję nowych naboi z pociskiem BS-41 GŁ. W 1944 roku do uzbrojenia Armii Czerwonej wprowadzono wkm KPW kal. 14,5 mm, który stał się główną amunicją dla radzieckich transporterów opancerzonych. W latach 90. XX wieku powstały również karabiny wyborowe zasilane tym nabojem.
Wersje
- B-32 – pocisk przeciwpancerno-zapalający, produkowany od 1940 roku. Oznaczenie: czarna końcówka z czerwonym paskiem.
- BS-41 GŁ – pocisk przeciwpancerno-zapalający z rdzeniem wolframowym, produkowany od 1941 roku. Oznaczenie: czarna końcówka, czerwona reszta, czarna spłonka.
- BST-41 – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-świetlny.
- BZT – pocisk przeciwpancerno-zapalająco-smugowy, oznaczenie: fioletowa końcówka z czerwonym paskiem.
- ZP – pocisk zapalająco-świetlny.
- MDZ – pocisk burząco-zapalający.
- BS – pocisk przeciwpancerny opracowany w 1989 roku.
- Z – pocisk zapalający, oznaczenie: czerwona końcówka.
Wymiary naboju
Wymiary naboju 14,5 × 114 mm są standardowe, a wszystkie podane wymiary są w milimetrach.
