Muzeum Żydowskie w Berlinie
Muzeum Żydowskie w Berlinie jest instytucją dokumentującą relacje żydowsko-niemieckie. Składa się z dwóch części: historycznego budynku Kollegienhaus oraz nowoczesnego gmachu zaprojektowanego przez Daniela Libeskinda, otwartego 9 września 2001 roku. Dyrektorem muzeum od 1997 roku był W. Michael Blumenthal, a jego następcą został Peter Schäfer.
Historia muzeum sięga czasów przed II wojną światową, kiedy to zostało zamknięte przez nazistów w 1938 roku, a jego zbiory skonfiskowane. W 1971 roku podjęto decyzję o reaktywowaniu placówki, a w 1975 roku powstało Towarzystwo Muzeum Żydowskiego. Po głośnej wystawie w 1978 roku otwarto Dział Żydowski Muzeum Berlińskiego. W 1989 roku Daniel Libeskind wygrał konkurs na projekt nowego skrzydła.
Architektura i ekspozycje
Nowy gmach muzeum charakteryzuje się nietypowym kształtem, nawiązującym do ściśniętej gwiazdy. Jego powierzchnia pokryta jest blachą cynkową, a nieregularne okna symbolizują miejsca, gdzie przed wojną mieszkali znani Żydzi i Niemcy. W budynku znajdują się również pięć przestrzeni nazwanych Voids, które nie są oświetlane ani klimatyzowane, a ich surowe betonowe ściany podkreślają ich surowość.
W jednej z przestrzeni znajduje się rzeźba Menaszego Kadiszmana Shalechet, która zmusza zwiedzających do przejścia po metalowych twarzach przedstawiających krzyk. Dodatkowo, w muzeum istnieją przejścia zwane Axes, symbolizujące różne aspekty żydowskiej historii w Berlinie:
- Axis of Continuity – przedstawia ciągłość historii berlińskich Żydów.
- Axis of Emigration – prowadzi do Ogrodu Wypędzonych, symbolizując emigrację.
- Axis of the Holocaust – prowadzi do Wieży Holokaustu.
Ogród Wypędzonych, pochylony pod kątem 12 stopni, ma na celu odzwierciedlenie dezorientacji, jakiej doświadczali emigranci. Drzewa oliwne, wyrastające z betonowych słupów, symbolizują nadzieję.
Informacje dodatkowe
Więcej informacji można znaleźć na stronie internetowej muzeum: Muzeum Żydowskie w Berlinie.
