Muszkieterzy – Formacja Wojskowa
Muszkieterzy (fr. mousquetaires) to formacja piechoty, która istniała w XVI–XVII wieku w wielu armiach europejskich, a także w niektórych azjatyckich. Ich podstawowym uzbrojeniem były muszkiety, a w późniejszym okresie także arkebuzy oraz broń biała, jak rapiery.
W trakcie walki muszkieterzy korzystali z forkietów, co pozwalało na stabilne strzelanie z ciężkiej broni. Z uwagi na niską szybkostrzelność muszkietów, stosowali taktykę kontrmarszu i ognia salwowego. Po oddaniu salwy, pierwszy szereg przemieszczał się, dając miejsce drugiemu do strzału. Taka strategia zwiększała intensywność ognia. Muszkieterzy byli wspierani przez pikinierów, którzy chronili ich podczas starć z kawalerią.
Ze względu na skomplikowane w obsłudze uzbrojenie, muszkieterzy często stanowili formację zawodową. W Polsce, w czasach króla Władysława IV, rekrutowali się głównie z cudzoziemców.
Na przełomie XVII i XVIII wieku, wraz z wprowadzeniem karabinów z bagnetami, osobne formacje muszkieterów i pikinierów straciły sens. Zostały one zastąpione przez uniwersalną piechotę liniową, która była szkolona zarówno w strzelectwie, jak i w walce wręcz.
Muszkieterowie Gwardii
W XVII wieku we Francji termin „muszkieter” odnosił się także do elitarnych żołnierzy kawalerii, którzy od czasów Ludwika XIII pełnili rolę królewskiej gwardii. Rekrutowano do niej szlachetnie urodzonych mężczyzn. Formację tę spopularyzował Aleksander Dumas w powieści „Trzej muszkieterowie”.
