Mściwoj II
Mściwoj II (ok. 1220 – 25 grudnia 1294) był księciem Pomorza Gdańskiego, rządzącym od około 1250 roku.
Życiorys
Wczesne lata (ok. 1220–1250)
Mściwoj II był najstarszym synem księcia Świętopełka II i Eufrozyny. Po raz pierwszy pojawia się w dokumentach w 1231 roku. Już w młodości uczestniczył w wojnach ojca z Krzyżakami oraz książętami wielkopolskimi. W 1243 roku został oddany jako zakładnik Krzyżakom, a po pięcioletniej niewoli wrócił do Pomorza.
Samodzielne rządy (ok. 1250–1266)
Po powrocie z niewoli Mściwoj objął rządy w dzielnicy świeckiej, prawdopodobnie po małżeństwie z Judytą. Mimo relatywnie dobrych stosunków z ojcem, w 1264 roku młodszy brat Warcisław II zawarł układ z księciem Barnimem I, co mogło wskazywać na napięcia w rodzinie.
Wojny i konflikty (1266–1273)
Po śmierci Świętopełka II w 1266 roku Mściwoj i Warcisław podzielili Pomorze Gdańskie. Konflikty z Krzyżakami oraz księciem Barnimem I doprowadziły do zawirowań politycznych. Mściwoj złożył hołd lennyi margrabiom brandenburskim, co wywołało bunt w jego księstwie. Mimo trudności, udało mu się zdobyć Gdańsk, jednak po zdradzie został uwięziony przez brata.
Współpraca z Bolesławem Pobożnym (1273–1279)
Po uwolnieniu Mściwoj nawiązał sojusz z Bolesławem Pobożnym, co umożliwiło mu odzyskanie Gdańska. Represje wobec mieszczan związanych z Brandenburgią zredukowały ich wpływy, jednak miasto zachowało swoje przywileje. W 1278 roku wsparł Bolesława w kampanii przeciw Brandenburgii.
Układ w Kępnie (1279–1294)
W 1282 roku Mściwoj zawarł układ w Kępnie z Przemysłem II, co miało na celu zjednoczenie Pomorza Gdańskiego z Wielkopolską. Po śmierci stryjów Mściwoja, sytuacja polityczna w regionie uległa stabilizacji, jednak Krzyżacy nadal stawiali roszczenia.
Choroba i śmierć (1294)
Mściwoj II zmarł 25 grudnia 1294 roku w Gdańsku. Po jego śmierci władzę w Pomorzu Gdańskim przejął Przemysł II. Mściwoj II był trzykrotnie żonaty, a jego potomstwo składało się wyłącznie z córek.
Podsumowanie
Rządy Mściwoja II na Pomorzu Gdańskim zaowocowały konsolidacją władzy oraz współpracą z Wielkopolską. Jego śmierć oznaczała koniec niezależnej dynastii Sobiesławiców na tym terenie.
