Monodia Akompaniowana
Monodia akompaniowana to gatunek muzyczny charakteryzujący się solowym śpiewem na jeden głos, wspieranym przez instrument. Jej korzenie sięgają starożytności, gdzie podobne style występowały w muzyce starogreckiej oraz w średniowieczu, na przykład w canzonach przy akompaniamencie lutni.
W epoce renesansu monodia ustąpiła miejsca muzyce polifonicznej. Jednak pod koniec XVI wieku włoska grupa muzyków i uczonych, znana jako Camerata florencka, zaczęła promować styl monodyczny, nawiązując do tradycji antycznej. Wprowadzili oni akompaniament w formie basso continuo, co przyczyniło się do rozwoju nowożytnej monodii akompaniowanej.
Monodia akompaniowana, rozwijająca się na przełomie XVI i XVII wieku, polegała na śpiewie lub deklamacji z towarzyszeniem akordów instrumentów strunowych, takich jak lutnia, chitarrone czy klawesyn. Styl ten stał się fundamentem dla wielkich form wokalnych w epoce baroku, w tym opery, oratorium i kantaty.
Bibliografia
- Mała encyklopedia muzyki, Stefan Śledziński (red. naczelny), PWN, Warszawa 1981
