Mongke – Czwarty Wielki Chan Mongolski
Mongke (Mengu, ur. 1208, zm. 1259) był czwartym wielkim chanem mongolskim, wnukiem Czyngis-chana i synem Tołuja oraz Sorkaktani-beki. Rządził w latach 1251-1259.
Młodość
Mongke zdobył szacunek Batu-chana podczas wyprawy na zachód w 1236 roku, pomimo że został odwołany przez Ugedeja. Po powrocie na front w 1239 roku brał udział w zdobyciu Kijowa.
Zdobycie Władzy
Jego ascensja na tron została wsparta przez matkę i Batu-chana. Po nielegalnym wyborze w 1250 roku, Mongke został ostatecznie wybrany na chanem w 1251 roku na kurułtaju w Ułusie Tołuja, pod ochroną 30-tysięcznej armii Złotej Ordy. Po objęciu władzy, zlikwidował opozycję wśród rodów Ugedeja i Czagataja, w tym regentkę Oguł Kajmysz oraz jej syna Kuczę.
Podboje
Mongke rozpoczął swoje podboje od ataków na dynastię Song w południowych Chinach. Wysłał 150 tys. wojowników pod dowództwem Hulagu do zdobycia Bagdadu, po czym na jego terenach utworzono ilchanat, którego władcą został Hulagu. Po zdobyciu Bagdadu, Hulagu kontynuował ekspansję w kierunku Syrii.
Mongke zmarł prawdopodobnie na dyzenterię lub od ran odniesionych w bitwie. W 1254 roku jego dwór odwiedził franciszkański podróżnik Wilhelm z Rubruk, który sporządził szczegółowy opis swoich podróży.
Bibliografia
- National Geographic, październik 2005
Mongke pozostaje istotną postacią w historii Mongołów, a jego rządy miały znaczący wpływ na dalszy rozwój Imperium Mongolskiego.
