Modlitwa Powszechna
Modlitwa Powszechna, znana również jako Modlitwa Wiernych, jest istotnym elementem Liturgii Słowa w Kościele katolickim obrządku rzymskiego. Stanowi ona zakończenie liturgii, w której zgromadzenie odpowiada na Boże Słowo, przedstawiając Bogu prośby w różnych intencjach.
Historia modlitwy sięga wczesnego chrześcijaństwa, kiedy uczestnicy Eucharystii składali swoje prośby. W obrządkach wschodnich, praktyka ta przekształciła się w litanie, zwane ekteniami, w przeciwieństwie do obrządku rzymskiego, gdzie taka tradycja zanikła. Powróciła ona dzięki reformie liturgicznej Soboru Watykańskiego II, przyjmując litanijną formę.
Przebieg Modlitwy Wiernych
Modlitwa Powszechna jest prowadzona przez przewodniczącego celebracji, który rozpoczyna i kończy modlitwę. Odczytywanie wezwań należy do diakona, a w jego nieobecności do kantora, lektora lub innego świeckiego. Wezwania powinny być zwięzłe i nie przekraczać sześciu. Powinny jasno określać intencje modlitwy, bez dodatkowych treści dydaktycznych.
W modlitwie uwzględnia się następujące intencje:
- za Kościół;
- za rządzących i o zbawienie świata;
- za osoby doświadczające trudności;
- za miejscową wspólnotę.
Na każde wezwanie zgromadzenie odpowiada wspólną aklamacją, taką jak „Kyrie eleison” lub „Wysłuchaj nas, Panie”, choć można również wprowadzić chwilę ciszy przed odpowiedzią.
Modlitwa Powszechna może zawierać również intencje okolicznościowe, jak modlitwy za nowożeńców podczas ślubu czy za zmarłych w czasie mszy żałobnej. Warto zauważyć, że modlitwa ta powinna być śpiewana, co często jest pomijane w praktyce. Zgodnie z przepisami liturgicznymi, wezwania nie powinny być odczytywane przez osoby świeckie, gdy obecny jest diakon, kantor lub lektor.
Podsumowanie
Modlitwa Powszechna jest centralnym elementem liturgii, który umożliwia wspólnocie wyrażenie swoich potrzeb i intencji. Jej forma i przebieg mają na celu zachowanie tradycji oraz wzmacnianie wspólnoty w modlitwie.
