Młot bojowy
Młot bojowy, znany również jako obuch, jest jedną z najstarszych form broni obuchowej, używaną od czasów prehistorycznych do średniowiecza. Składał się z jednego lub dwóch bijaków, które mogły być kamienne lub metalowe, osadzonych na drewnie o długości od 60 cm do 2 m.
Przeznaczenie i użycie
Młot bojowy był wykorzystywany zarówno przez piechotę, jak i rycerstwo, najczęściej jako broń jednoręczna. Jego głównym celem było rozbijanie uzbrojenia ochronnego przeciwnika, co czyniło go skutecznym narzędziem w walce.
Ewolucja młota bojowego
W XV i XVI wieku młoty bojowe ewoluowały w kierunku różnych typów młotów rycerskich, takich jak nadziak. Te nowocześniejsze wersje miały ostrzejsze bijaki, przystosowane do walki z przeciwnikami w kolczugach. W Francji broń ta była znana jako:
- bec-de-corbin (wroni dziób)
- bec-de-faucon (sokoli dziób)
Warto zaznaczyć, że piechota szwajcarska do XVI wieku używała młotów bojowych osadzonych na długich drzewcach, sięgających nawet 2 metrów.
Młot w mitologii
Młot bojowy ma również swoje miejsce w mitologii skandynawskiej, gdzie występuje jako boski młot Thora, znany jako Mjølner. Jest popularnym symbolem religijnym, amuletem oraz godłem heraldycznym.
