Młaka – charakterystyka
Młaka to powierzchniowy wypływ wód gruntowych, zazwyczaj zatorfiony lub zabagniony, charakteryzujący się utrudnionym odpływem wody. Obszary te porastają rośliny bagienne lub łąkowe.
Młaki powstają w miejscach, gdzie swobodny odpływ wody jest zablokowany, szczególnie na terenach płaskich lub o niewielkim nachyleniu. Woda, która nie znajduje ujścia, nasyca górne warstwy gleby, co prowadzi do zabagnienia oraz rozwoju roślinności hydrofilnej. Na początku woda z młaki odpływa powoli w postaci strug, co określa się jako młaka odpływowa. W miarę wzrostu roślinności tworzy się szczelny kożuch, który uniemożliwia dalszy odpływ, przekształcając młakę w typ ewaporacyjny.
Młaki mogą zajmować obszary od kilkunastu do kilku tysięcy metrów kwadratowych. Największe z nich to pola młaczne.
Status syntaksonomiczny
Młaki są także rodzajem łąki, występującej w rejonach o wysokim poziomie wód gruntowych i utrudnionym odpływie. W ich skład wchodzą głównie mchy, turzyce, rośliny sitowate oraz wełnianki.
W syntaksonomii młaki są często utożsamiane z:
- rzędem Caricetalia nigrae oraz związkiem Caricion nigrae (kwaśne młaki niskoturzycowe)
- rzędem Caricetalia davallianae oraz związkiem Caricion davallianae (eutroficzne młaki niskoturzycowe)
