Minóg strumieniowy
Minóg strumieniowy (Lampetra planeri) to prymitywny bezżuchwowiec z rodziny minogowatych. W całym swoim cyklu rozwojowym zachowuje strunę grzbietową, a jego forma jest słodkowodna i niewędrowna.
Występowanie
Minóg strumieniowy występuje w wodach słodkich zlewisk Morza Północnego i Bałtyku, a także w takich krajach jak Francja, Irlandia, północne Włochy oraz w dorzeczach górnego Dunaju i górnej Wołgi. W Polsce zasiedla górne odcinki rzek, szczególnie w dopływach Wisły, preferując zimne i dobrze natlenione wody.
Opis
Ciało minoga ma cylindryczny kształt, pokryte jest gładką skórą i śluzem. Brak mu płetw parzystych, posiada jedynie płetwy nieparzyste: grzbietowe i ogonową. Długość dorosłego osobnika osiąga do 16 cm, a larwy mogą mieć do 20 cm. Otwarcie gębowe, otoczone lejkowatą przyssawką, zawiera rogowe ząbki. Głowa minoga jest wzmocniona chrzęstną czaszką.
Odżywianie
Larwy minoga odżywiają się filtrując mikroorganizmy i detrytus. Po przeobrażeniu dorosłe osobniki nie przyjmują pokarmu, ponieważ ich układ pokarmowy ulega atrofii.
Rozród
Minóg strumieniowy jest gatunkiem osiadłym. Samice składają około 1000 jaj, z których wylęgają się larwy. Dorosłe osobniki giną po tarle, a larwy żyją średnio 4-5 lat, zanim przeistoczą się w postać dorosłą.
Znaczenie gospodarcze
W polskim rybołówstwie minóg strumieniowy nie ma dużego znaczenia. Jego larwy są czasami wykorzystywane jako przynęta przez wędkarzy.
Zagrożenia i ochrona
Minóg strumieniowy jest rzadkim gatunkiem, zagrożonym zanieczyszczeniem wód. W Polsce od 23 listopada 2011 roku objęty jest ochroną ścisłą, a od 8 października 2014 roku ochroną częściową.
