Ministerstwo Skarbu
Ministerstwo Skarbu zostało utworzone 1 lutego 1918 roku na podstawie dekretu Rady Regencyjnej. Jego głównym zadaniem była administracja skarbowości państwowej, a także prowadzenie polityki finansowej, w tym zarządzanie podatkami, ceł, budżetem oraz nadzór nad bankami i zakładami ubezpieczeniowymi. Siedzibą ministerstwa były połączone pałace przy ul. Rymarskiej 3/5.
Powstanie i rozwój
W styczniu 1917 roku Tymczasowa Rada Stanu powołała Referat Skarbu, który szybko przekształcił się w Departament Skarbu. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Ministerstwo Skarbu przejęło administrację skarbową, obejmując stopniowo cały obszar nowo formującego się państwa. W 1919 roku ministerstwo rozszerzyło swoje kompetencje na Białostockie, Galicję oraz inne regiony, w tym Wileńszczyznę w 1922 roku.
Władze skarbowe
Pod Ministerstwem Skarbu działały władze administracji skarbowej drugiej instancji, w tym urzędy skarbowe oraz urzędy opłat stemplowych i akcyzowych.
Znaczenie
Ministerstwo Skarbu odgrywało kluczową rolę w kształtowaniu polityki gospodarczej II Rzeczypospolitej. Funkcje ministra często łączono ze stanowiskiem premiera lub wicepremiera. Współczesnym odpowiednikiem ministerstwa jest Ministerstwo Finansów.
Ministrowie Skarbu
Lista ministrów skarbu w Królestwie Polskim i II RP obejmuje m.in.:
- Jan Kanty Steczkowski (26 XI 1917 – 27 II 1918)
- Władysław Grabski (13 XII 1919 – 9 VI 1920, 23 VI 1920 – 24 VII 1920)
- Ignacy Matuszewski (14 IV 1929 – 29 XII 1929)
- Eugeniusz Kwiatkowski (13 X 1935 – 30 IX 1939)
Ministrowie Skarbu w Rządzie RP na uchodźstwie
- Adam Koc (30 IX 1939 – 9 XII 1939)
- Henryk Strasburger (9 XII 1939 – 14 VII 1943)
Ministrowie Skarbu w Polsce Ludowej
- Jan Stefan Haneman (5 XII 1944 – 31 XII 1944)
- Konstanty Dąbrowski (31 XII 1944 – 7 III 1950)
Bibliografia
- Zbigniew Landau, Ministerstwo Skarbu, w: Encyklopedia historii gospodarczej Polski do 1945, Warszawa 1981.
- Bolesław Markowski, Administracja skarbowa w Polsce, Warszawa 1931.
