Mina wytykowa
Mina wytykowa, znana również jako torpeda wytykowa, to forma uzbrojenia okrętowego używana w drugiej połowie XIX wieku. Składała się z ładunku wybuchowego z zapalnikiem umieszczonym na długiej belce, zwanej wytykiem, przymocowanej do dziobowej części okrętu.
Była najczęściej stosowana na małych kutrach parowych, które ze względu na swoje rozmiary mogły łatwo podpływać do wrogich jednostek. Mina wytykowa była również używana jako uzbrojenie pomocnicze na większych okrętach, takich jak wczesne torpedowce.
Przed użyciem mina była opuszczana pod powierzchnię wody, a okręt z nią uzbrojony podpływał z dużą prędkością do burty wrogiego okrętu, starając się uderzyć miną w tę część. Skutkiem tego był wybuch w pobliżu podwodnej części atakowanego statku.
Jednym z najbardziej znanych wydarzeń związanych z miną wytykową miało miejsce 17 lutego 1864 roku, kiedy konfederacki okręt podwodny „H.L. Hunley” zdołał zatopić slup USS „Housatonic”. W „Hunley” mina była odpalana na innej zasadzie, wykorzystując harpun, który wbijał ją w drewniane poszycie okrętu.
W czasie wojny rosyjsko-tureckiej w 1877 roku siły rosyjskie pod dowództwem wiceadmirała Stiepana Makarowa efektywnie wykorzystywały kutry z minami wytykowymi. Kutry takie, jak „Carewicz” i „Ksenija”, zatopiły turecki monitor „Seyfi” na Dunaju.
Podsumowanie
- Mina wytykowa – uzbrojenie okrętowe używane w XIX wieku.
- Składała się z ładunku wybuchowego umieszczonego na długiej belce.
- Najczęściej stosowana na małych kutrach parowych oraz jako uzbrojenie pomocnicze większych okrętów.
- Przykład użycia: zatopienie slupu USS „Housatonic” przez „H.L. Hunley”.
- Wykorzystanie w wojnie rosyjsko-tureckiej w 1877 roku przez rosyjskie kutry.
Przypisy
Kategoria: Miny morskie
