Milingowie – plemię słowiańskie
Milingowie, znani również jako Milingi czy Milęgowie, to plemię słowiańskie, które wspólnie z Jeziercami zamieszkiwało zbocza gór Tajget na Peloponezie. W IX i X wieku plemię to zostało podporządkowane Bizancjum.
Nazwa i siedziby
Pierwsza wzmianka o Milingach pochodzi z połowy X wieku, kiedy to Konstantyn Porfirogeneta opisał ich jako Μιληνγοί (Milengoi). Etymologia tej nazwy jest przedmiotem debat; niektórzy badacze łączą ją z greckim słowem μελινγόνι (melingoni), oznaczającym „mrówkę”, podczas gdy inni wskazują na słowiański źródłosłów milъ, nawiązujący do nazwy Milczan.
Milingowie, obok Jezierców, to jedyne znane plemię słowiańskie na Peloponezie, zajmujące zachodnie zbocza gór Tajget.
Pojawienie się na Peloponezie
Milingowie oraz Jeziercy przybyli na Peloponez w czasie wielkiej wędrówki Słowian w VI i VII wieku. Na podstawie Kroniki Monemwazijskiej, historycy ustalają ich osiedlenie na lata 584-586, łącząc je z najazdem sklawińskim. Jednak niektórzy badacze przesuwają ten okres na lata po 746 roku, opierając się na późniejszych przekazach.
Dalsze losy
Dominacja słowiańska na Peloponezie zakończyła się w VIII wieku po walkach pod Patras, gdzie strateg Skleros pokonał Słowian. W wyniku tego zwycięstwa Milingowie i Jeziercy zostali poddani Bizancjum. W późniejszych latach, pod koniec panowania cesarza Teofila, doszło do buntu Słowian, który został stłumiony przez wojska bizantyńskie.
W ciągu następnych stuleci Milingowie stawiali opór, jednak zostali pokonani przez stratega Krinitesa Arotras w ok. 941 roku, który zwiększył wysokość trybutu dla plemion. Milingowie utrzymali swoją odrębność etniczną do XII wieku, a ich terytorium miało status administracyjny jako χώρα των εθνικων (chōra tōn etnikōn).
Po upadku Konstantynopola w 1204 roku Milingowie zostali podbici przez krzyżowców francuskich, choć zachowali swoją strukturalną organizację plemienną. Ostateczny kres ich niezależności przyniósł najazd turecki w XV wieku.
