Plemie Milczan
Milczanie to plemię słowiańskie, które zamieszkiwało obszar dorzecza górnego biegu Czarnej Elstery, Sprewy i Nysy Łużyckiej. Etymologia ich nazwy wywodzi się od żyznych gleb wokół górnej Sprewy, znanych po łużycku jako měl’. Plemię to było częścią mozaiki plemion serbskołużyckich i jest przodkiem Górnołużyczan.
Główne grody Milczan
Milczanie posiadali wiele grodów, w tym:
- Gród Busnic na górze Landeskrone w Görlitz-Biesnitz
- Zgorzelec
- Ortenburg w Budziszynie
- Ostro
- Göda (Godobi) pod Budziszynem
- Trebista
- Ostrusna pod Ostriz (Blumberg/Bratkowo)
Według Geografa Bawarskiego, w IX wieku Milczanie mieli 30 grodów.
Historia i wpływy
Do 1031 roku ziemie Milczan były przedmiotem sporów między niemieckimi, czeskimi i polskimi władcami. W 932 roku plemię utraciło suwerenność po podboju przez króla niemieckiego Henryka I. W latach 965–975 książę Milczan Dobromir był mężem córki saskiego hrabiego, a jego córka Emnilda wyszła za Bolesława Chrobrego.
W 983 roku kraj Milczan został zaatakowany podczas powstania Luciców, a w 1002 roku gród Ortenburg zdobyły polskie oddziały. W 1015 roku gród na Landeskrone został przejęty przez cesarza Henryka II. Po wojnie z Niemcami w 1031 roku, Milsko przeszło pod władzę cesarza Konrada II, stając się częścią Marchii Miśnieńskiej.
Przemiany polityczne i osadnictwo
Marchia Miśnieńska z Milskiem stała się lennem księcia czeskiego Wratysława w 1075 roku. Po wymarciu rodziny margrabiów, Milsko wróciło pod władzę czeską w 1135 roku. Plemię Milczan nie pojawia się już w historii po 1131 roku, kiedy to wspomniano o ich kraju jako Milsca lub Milesco.
Około 1200 roku niemieccy osadnicy zaczęli przybywać na tereny Milska. W 1243 roku margrabia brandenburski Otton III otrzymał Milsko jako posag, a w 1319 roku król czeski Jan Luksemburski zajął zachodnią część Milska.
Od początku XV wieku region Milczan, zwany Milsko, był określany jako Łużyce Górne.
