Mikołaj I Opolski
Mikołaj I Opolski (ur. między 1422 a 1424 r., zm. 3 lipca 1476 r.) był księciem opolskim w latach 1437–1476 oraz księciem zastawnym Brzegu i Kluczborka. Jako najmłodszy syn księcia Bolka IV i hrabianki Małgorzaty, Mikołaj I objął rządy po śmierci ojca w 1437 r., będąc jeszcze małoletnim.
Życie polityczne
W 1438 r. Mikołaj I wraz z rodzeństwem złożył hołd lenny Kazimierzowi Jagiellończykowi, a następnie uznał się lennikiem Albrechta Habsburga. Po śmierci brata Jana I w 1439 r., Mikołaj przejął samodzielne rządy. W 1442 r. uzyskał w zastaw księstwo brzeskie, które na krótko wróciło w ręce książąt chojnowskich, ale w 1450 r. powróciło do niego na mocy ugody.
W latach 1449-1450 Mikołaj zdobył dodatkowe tereny, w tym Niemodlin, Strzelce i Olesno po śmierci brata Bolka V w 1460 r. Mikołaj zdołał utrzymać swoje posiadłości mimo prób przejęcia ich przez Jerzego z Podiebradów.
Konflikty i wyzwania
- W 1460 r. Mikołaj stawił czoła roszczeniom Henryka IX z Głogowa, które zakończyły się ugodą i wypłatą znacznej sumy.
- W 1466 r. Mikołaj próbował mediacji między królami i mieszczanami, ale konflikt z Jerzym z Podiebradów zmusił go do zbrojnej reakcji.
- Podporządkował się królowi węgierskiemu Maciejowi Korwinowi w 1469 r., co wpłynęło na jego dalsze działania militarne.
W latach 1471-1474 Mikołaj uczestniczył w kampaniach wojennych, które doprowadziły do zniszczenia księstwa opolskiego. Utrzymał się jedynie w Opolu, korzystając z ochrony wojsk węgierskich.
Rodzina i dziedzictwo
Mikołaj I zmarł 3 lipca 1476 r. i został pochowany w klasztorze franciszkanów w Opolu. Z żoną Magdaleną Brzeską miał pięciu synów i pięć córek, które były wychowane w duchu polskim. Jego potomstwo, w tym Jan II Dobry i Mikołaj II, prawdopodobnie znało tylko język polski, co było nietypowe w ówczesnym, zgermanizowanym Śląsku.
Mikołaj I był również autorem prac prawniczych w języku niemieckim.
