Miejsce zamieszkania w polskim prawie cywilnym
Miejsce zamieszkania, zgodnie z art. 25 Kodeksu cywilnego (KC), to miejscowość, w której osoba fizyczna przebywa z zamiarem stałego pobytu. Należy odróżnić to pojęcie od zameldowania, które jest regulowane przez prawo administracyjne.
Definicja miejsca zamieszkania obejmuje dwa kluczowe elementy:
- Fizyczne przebywanie w danej miejscowości (element obiektywny).
- Zamiar stałego pobytu (element subiektywny).
Zamiar ten powinien być oceniany w sposób zobiektywizowany, co oznacza, że miejsce zamieszkania powinno stać się ośrodkiem życia codziennego osoby, z którym związane są jej plany życiowe. Miejsce to nie traci statusu zamieszkania nawet w przypadku dłuższego oddalenia, pod warunkiem zachowania rzeczywistego związku z nim.
Miejsce zamieszkania dzieci i osób pod opieką
Miejscem zamieszkania dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską jest zazwyczaj miejsce zamieszkania rodziców. W przypadku, gdy rodzice mieszkają osobno, miejscem zamieszkania dziecka jest lokalizacja jednego z rodziców, u którego dziecko stale przebywa. Jeśli dziecko nie przebywa u żadnego z rodziców, jego miejsce zamieszkania określa sąd opiekuńczy.
Dla osób ubezwłasnowolnionych, miejscem zamieszkania jest lokalizacja opiekuna. Warto zaznaczyć, że każda osoba może mieć tylko jedno miejsce zamieszkania.
Znaczenie przesłanek dla miejsca zamieszkania
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1983 r., samo fizyczne zamieszkiwanie nie wystarcza do uznania danej miejscowości za miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 KC. Wymagana jest także intencja stałego pobytu, nawet jeśli zamieszkiwanie trwa przez dłuższy czas, na przykład w związku z pracą lub nauką w innej miejscowości.
Podsumowanie
Miejsce zamieszkania w polskim prawie cywilnym jest istotnym pojęciem, które łączy w sobie zarówno elementy fizyczne, jak i zamiar stałego pobytu. Zrozumienie tych zasad jest kluczowe dla określenia statusu prawnego osób oraz ich relacji rodzinnych.
