Mieczysława Sabina Ruxerówna
Mieczysława Sabina Ruxerówna (10 października 1891 – 5 kwietnia 1957) była polską archeolog, profesorem Uniwersytetu Poznańskiego. Urodziła się w Komarnie koło Sambora jako córka notariusza Marcelego i Stanisławy z Frankowskich.
Wykształcenie i kariera akademicka
Ruxerówna uczęszczała do gimnazjum żeńskiego im. Królowej Jadwigi w Krakowie, a w latach 1910-1917 studiowała filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 roku została asystentką w Katedrze Archeologii Klasycznej. Po obronie pracy doktorskiej w 1922 roku, prowadziła wykłady na Uniwersytecie Poznańskim, gdzie w 1923 roku została zastępcą profesora. W 1937 roku uzyskała habilitację, a w 1949 roku tytuł profesora nadzwyczajnego.
Okres II wojny światowej
W wyniku II wojny światowej Ruxerówna została wysiedlona. Pracowała w Muzeum Czartoryskich i Muzeum Archeologicznym PAU, a także brała udział w tajnym nauczaniu. Po wojnie wróciła do Poznania, gdzie zajęła się odbudową Zakładu Archeologii Klasycznej.
Działalność naukowa
Jej zainteresowania obejmowały rzeźbę, malarstwo i rzemiosło artystyczne starożytności. Ruxerówna podróżowała do ZSRR, Grecji, Włoch, Egiptu i innych krajów, prowadząc badania nad dziejami biżuterii i terakoty. Publikowała liczne prace naukowe, w tym:
- Naczynia mykeńskie i cypryjskie w gabinecie archeologicznym UJ (1922)
- O późnohellenistycznych i wczesnośredniowiecznych kolczykach półksiężycznych (1926)
- Do wpływów wschodnich w złotnictwie hellenistyczno-rzymskim (1936)
- Motywy architektoniczne w złotnictwie greckim (1936)
Wiele jej prac pozostało w rękopisach, w tym druga część Historii naszyjnika greckiego, która zaginęła w czasie wojny.
Podsumowanie
Mieczysława Sabina Ruxerówna była wybitną postacią w polskiej archeologii, a jej wkład w badania nad sztuką starożytną oraz działalność akademicka pozostają nieocenione. Zmarła w 1957 roku i została pochowana na cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu.
