„`html
Mieczysław Jastrun
Mieczysław Jastrun, urodzony 29 października 1903 roku w Korolówce, zmarł 22 lutego 1983 w Warszawie. Pochodził z rodziny żydowskiej. Po ukończeniu szkoły średniej w Tarnowie, studiował polonistykę, germanistykę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie uzyskał doktorat w 1929 roku.
Jastrun zadebiutował jako poeta w 1925 roku. Pracował jako nauczyciel w różnych szkołach, a od 1929 roku był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich oraz Polskiego Pen Clubu. W czasie II wojny światowej, po ucieczce do Lwowa, zajmował się pracą translatorską oraz redagowaniem podręczników. Po wojnie osiedlił się w Warszawie, gdzie aktywnie uczestniczył w życiu literackim, a także w tajnym nauczaniu.
Życie prywatne
Jastrun był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą żoną była Krystyna Bilska, a drugą Mieczysława Buczkówna. Zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Twórczość
Twórczość Jastruna obejmowała poezję, eseje oraz prozę. Oto niektóre z jego najważniejszych dzieł:
Poezja
- Spotkanie w czasie (1929)
- Dzieje nieostygłe (1935)
- Strumień i milczenie (1937)
- Godzina strzeżona (1944)
- Większe od życia (1960)
- Punkty świecące (1980)
Eseje i szkice
- Mickiewicz (1949)
- Wizerunki. Szkice literackie (1956)
- Forma i sens poezji (1988)
Proza
- Spotkanie z Salomeą (1959)
- Piękna choroba (1961)
- Smuga światła (1983)
Nagrody i odznaczenia
Jastrun był laureatem wielu nagród literackich, w tym:
- Nagroda Miasta Łodzi (1946)
- Nagroda Polskiego PEN Clubu (1969)
- Nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1972)
Podsumowanie
Mieczysław Jastrun pozostaje ważną postacią w polskiej literaturze XX wieku, jego twórczość odzwierciedla nie tylko osobiste przeżycia, ale także szersze konteksty historyczne i społeczne, w jakich żył i tworzył.
„`
